Αοριστολογώντας σκέψεις...
Μία ορισμένη καθώς και περασμένη ώρα,περιμένοντας να "κατέβει" το λεξικό Σούδα ή Σουΐδα (το οποίο απαιτεί πολύ χρόνο,για όποιον ενδιαφέρεται να το κατεβάσει) και ταξιδεύοντας με Nocturnes,χωρίς να μπορώ να σκεφτώ καμία καλύτερη επιλογή...
Το τελευταίο χρονικό διάστημα υπήρξε ποικιλοτρόπως περίεργο,ελαφρώς ανατρεπτικό,αφήνοντας πίσω την παλαιότερη καθημερινότητα και δημιουργώντας μία νέα -πάλι καθημερινότητα [εδώ έρχεται η σκέψη: πάντα ζητάμε κάτι να αναταράξει τα λιμνάζοντα νερά της υπάρχουσας καθημερινότητας,για να δημιουργήσει μία νέα,καθημερινότητα;Ο χρόνος ο πανδαμάτωρ...]
Η σκέψη μου συχνά τελευταία αναλώνεται στον προσδιορισμό του σύγχρονου ανθρώπου και κυρίως νεοέλληνα,για αυτονόητους λόγους.Φυσικά θα μπορούσα να λύσω εύκολα το πρόβλημά μου απλά χρησιμοποιώντας τους γνωστούς Πανουσ-ικούς στίχους "Κάνω βουτιές σε βόθρο με εικόνες
φουσκώνω τα βυζιά μου με ορμόνες,θέλω να γινω σαν Αμερικάνος,μ' αρέσει στα κρυφά κι ο Μητροπάνος".Έλληνα...Νεοέλληνα...
Μας προλαβαίνουν οι εξελίξεις.Νέα Μνημόνια,περικοπές σε μισθούς,περικοπές σε επιδόματα,περικοπές εδώ,εκεί,πιο πέρα,φάρμακα μαϊμού,download σχολικών βιβλίων σε μορφή pdf και εκτύπωση με ίδιον κόστος ενώ η φορολογία συνεχώς αυξάνεται (μ,αλήθεια,οι φόροι για όλα αυτά τα "δημόσια" δεν υφίστανται;)...Ένα κράτος παραπαίων μεταξύ πραγματικότητας και παράνοιας.
Η παραδοξολογία της υπόθεσης όμως...Όσο συμβαίνουν όλα αυτά,όσο μας πλήττουν άμεσα και έμμεσα,από τους γονείς μας,τους παπούδες μας,τα παιδιά μας,ο Μπρεχτ κάποτε έγραψε (και δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος να είπωθει ξανά) "απελπισμένοι,σα βλέπαμε την αδικία να κυριαρχεί και να μην υπάρχει εξέγερση...".Και αν τόσα χρόνια πριν ο μέγιστος Μπρεχτ βρέθηκε να έχει τους ίδιους προβληματισμούς ποίοι είμαστε εμείς που αναζητούμε τις ίδιες απαντήσεις;Μήπως ο κόσμος τελικά ποτέ δεν ήταν αλλιώς και δεν πρόκειται ποτέ να αλλάξει γιατί "έτσι είναι" και μια μέρα αποφράδα θα παρασυρθούμε από το ίδιο ρεύμα και το αποκλίνον βήμα μας θα συντονιστεί με αυτό,το ίδιο,που ακολούθησε όλος αυτός ο προηγούμενος κόσμος,αυτός του Μπρεχτ και από τότε ως και σήμερα δεν είδε αλλαγή σημαντική αφού στο τέλος η μάζα κατατρώει ό,τι με αυτή δεν περπατά μαζί;
Και όλα αυτά που νομίσαμε πως μας κάνουν κάτι άλλο από οργανική ύλη που σαπίζει στην πάροδο του χρόνου...Η ψυχή και οι αθάνατες ιδέες,οι μεγαλεπίβολες σκέψεις,η αισιοδοξία,η πίστη στην αλλαγή και η πίστη στον άνθρωπο...Άραγε μαζί με τη σάρκα σαπίζουν κι αυτά;Όταν παρατάς κάθε ελπίδα,όταν συγχρονίζεσαι με όλα αυτά που σε κάνουν "σωστό άνθρωπο" (:δουλειά,τηλεόραση,ύπνος),υπάρχει νεκρώσιμος ακολουθία για όλα αυτά που πεθαίνουν μαζί με κάθε παραίτηση από τις "νεανικές" ιδέες;Υπάρχουν νεκροταφεία προσωπικοτήτων στο μεταίχμιο της αλλαγής από "νέο" σε "υπάλληλο";Υπάρχει μνημόσυνο για τα χαμένα όνειρα;Γράφτηκε ποτέ Επιτάφιος για τον εαυτό που αφήνεις πίσω για να ταιριάξεις στο σύνολο;Άραγε οι μαμάδες του κόσμου στο "θα μεγαλώσεις" κρύβουν μια προαιώνια γνώση η οποία τους έμαθε πως στο τρενάκι του λούνα-παρκ που ανεβαίνουμε τη στιγμή που γενιόμαστε η ιστορία ακολουθεί πάντα τον ίδιο δρόμο;
Κάθε μέρα πεθαίνει η ελπίδα.Πεθαίνει από καθέ ένα που παραιτήθηκε και που ετοιμάζεται να παραιτηθεί.Πεθαίνει μαζί με κάθε χαμένη οργή,με κάθε απάθεια.Πεθαίνει τις απόκριες που το μείζον του ενδιαφέροντός μας αναλώνεται σε "στολές",πεθαίνει στη διασκέδαση αντί στην αντίσταση,πεθαίνει στις διαφημίσεις της τηλεόρασης,στο ματς των αιωνίων και στον καφέ από τα starbucks...
Κάθε μέρα πολλοί κι εγώ μαζί,ονειρευόμαστε τη μέρα της φυγής.Μακριά από εδώ,μακριά από αυτή την τρομακτική μάζα,μακριά από το σύγχρονο νεοέλληνα που η βλακεία σταδιακά παίρνει τη μορφή της επικινδυνότητας.Κάθε μέρα σκέφτομαστε πόσο μικροί είμαστε για να τα αλλάξουμε όλα αυτά.Κάθε μέρα σκεφτόμαστε πως η φυγή θα είναι μία παραίτηση και μένουμε εδώ,για σήμερα τουλάχιστον,με ελπίδες ζωντανές,με αίμα και φλέβες που το αίμα κυλά ακόμα ζεστό.
Στις κηδείες αναγνωρίζεις την απώλεια στα βλέμματα των ανθρώπων,βλέπεις τη μορφή της θλίψης και εκεί μπορείς να βρεις μονάδα μέτρησης ακόμα και για τον πόνο,το μεγαλύτερο πόνο,τον εσωτερικό.Μακάρι να κηδεύαμε νεκρές ελπίδες,νεκρές ιδέες,νεκρά όνειρα.Μακάρι να βλέπαμε τον πόνο της απουσίας τους,μακάρι να μας βύθιζαν όλα αυτά στη θλίψη.Και κάπου εκεί να βρισκόταν γόνιμο το έδαφος για να γεννηθεί μια νέα,δυνατή και ανυπέρβλητη πίστη στην αλλαγή.Σε ένα κόσμο που θα καταλάβαινε πραγματικά πως δεν είμαστε τίποτε περισσότερο από 60-70 χρόνια πάνω σε ένα απειροελάχιστο κομμάτι ενός αχανούς σύμπαντος και όμως,έχουμε κάνει τόσο περίπλοκη αυτή τη βόλτα...
Μία ορισμένη καθώς και περασμένη ώρα,περιμένοντας να "κατέβει" το λεξικό Σούδα ή Σουΐδα (το οποίο απαιτεί πολύ χρόνο,για όποιον ενδιαφέρεται να το κατεβάσει) και ταξιδεύοντας με Nocturnes,χωρίς να μπορώ να σκεφτώ καμία καλύτερη επιλογή...
Το τελευταίο χρονικό διάστημα υπήρξε ποικιλοτρόπως περίεργο,ελαφρώς ανατρεπτικό,αφήνοντας πίσω την παλαιότερη καθημερινότητα και δημιουργώντας μία νέα -πάλι καθημερινότητα [εδώ έρχεται η σκέψη: πάντα ζητάμε κάτι να αναταράξει τα λιμνάζοντα νερά της υπάρχουσας καθημερινότητας,για να δημιουργήσει μία νέα,καθημερινότητα;Ο χρόνος ο πανδαμάτωρ...]
Η σκέψη μου συχνά τελευταία αναλώνεται στον προσδιορισμό του σύγχρονου ανθρώπου και κυρίως νεοέλληνα,για αυτονόητους λόγους.Φυσικά θα μπορούσα να λύσω εύκολα το πρόβλημά μου απλά χρησιμοποιώντας τους γνωστούς Πανουσ-ικούς στίχους "Κάνω βουτιές σε βόθρο με εικόνες
φουσκώνω τα βυζιά μου με ορμόνες,θέλω να γινω σαν Αμερικάνος,μ' αρέσει στα κρυφά κι ο Μητροπάνος".Έλληνα...Νεοέλληνα...
Μας προλαβαίνουν οι εξελίξεις.Νέα Μνημόνια,περικοπές σε μισθούς,περικοπές σε επιδόματα,περικοπές εδώ,εκεί,πιο πέρα,φάρμακα μαϊμού,download σχολικών βιβλίων σε μορφή pdf και εκτύπωση με ίδιον κόστος ενώ η φορολογία συνεχώς αυξάνεται (μ,αλήθεια,οι φόροι για όλα αυτά τα "δημόσια" δεν υφίστανται;)...Ένα κράτος παραπαίων μεταξύ πραγματικότητας και παράνοιας.
Η παραδοξολογία της υπόθεσης όμως...Όσο συμβαίνουν όλα αυτά,όσο μας πλήττουν άμεσα και έμμεσα,από τους γονείς μας,τους παπούδες μας,τα παιδιά μας,ο Μπρεχτ κάποτε έγραψε (και δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος να είπωθει ξανά) "απελπισμένοι,σα βλέπαμε την αδικία να κυριαρχεί και να μην υπάρχει εξέγερση...".Και αν τόσα χρόνια πριν ο μέγιστος Μπρεχτ βρέθηκε να έχει τους ίδιους προβληματισμούς ποίοι είμαστε εμείς που αναζητούμε τις ίδιες απαντήσεις;Μήπως ο κόσμος τελικά ποτέ δεν ήταν αλλιώς και δεν πρόκειται ποτέ να αλλάξει γιατί "έτσι είναι" και μια μέρα αποφράδα θα παρασυρθούμε από το ίδιο ρεύμα και το αποκλίνον βήμα μας θα συντονιστεί με αυτό,το ίδιο,που ακολούθησε όλος αυτός ο προηγούμενος κόσμος,αυτός του Μπρεχτ και από τότε ως και σήμερα δεν είδε αλλαγή σημαντική αφού στο τέλος η μάζα κατατρώει ό,τι με αυτή δεν περπατά μαζί;
Και όλα αυτά που νομίσαμε πως μας κάνουν κάτι άλλο από οργανική ύλη που σαπίζει στην πάροδο του χρόνου...Η ψυχή και οι αθάνατες ιδέες,οι μεγαλεπίβολες σκέψεις,η αισιοδοξία,η πίστη στην αλλαγή και η πίστη στον άνθρωπο...Άραγε μαζί με τη σάρκα σαπίζουν κι αυτά;Όταν παρατάς κάθε ελπίδα,όταν συγχρονίζεσαι με όλα αυτά που σε κάνουν "σωστό άνθρωπο" (:δουλειά,τηλεόραση,ύπνος),υπάρχει νεκρώσιμος ακολουθία για όλα αυτά που πεθαίνουν μαζί με κάθε παραίτηση από τις "νεανικές" ιδέες;Υπάρχουν νεκροταφεία προσωπικοτήτων στο μεταίχμιο της αλλαγής από "νέο" σε "υπάλληλο";Υπάρχει μνημόσυνο για τα χαμένα όνειρα;Γράφτηκε ποτέ Επιτάφιος για τον εαυτό που αφήνεις πίσω για να ταιριάξεις στο σύνολο;Άραγε οι μαμάδες του κόσμου στο "θα μεγαλώσεις" κρύβουν μια προαιώνια γνώση η οποία τους έμαθε πως στο τρενάκι του λούνα-παρκ που ανεβαίνουμε τη στιγμή που γενιόμαστε η ιστορία ακολουθεί πάντα τον ίδιο δρόμο;
Κάθε μέρα πεθαίνει η ελπίδα.Πεθαίνει από καθέ ένα που παραιτήθηκε και που ετοιμάζεται να παραιτηθεί.Πεθαίνει μαζί με κάθε χαμένη οργή,με κάθε απάθεια.Πεθαίνει τις απόκριες που το μείζον του ενδιαφέροντός μας αναλώνεται σε "στολές",πεθαίνει στη διασκέδαση αντί στην αντίσταση,πεθαίνει στις διαφημίσεις της τηλεόρασης,στο ματς των αιωνίων και στον καφέ από τα starbucks...
Κάθε μέρα πολλοί κι εγώ μαζί,ονειρευόμαστε τη μέρα της φυγής.Μακριά από εδώ,μακριά από αυτή την τρομακτική μάζα,μακριά από το σύγχρονο νεοέλληνα που η βλακεία σταδιακά παίρνει τη μορφή της επικινδυνότητας.Κάθε μέρα σκέφτομαστε πόσο μικροί είμαστε για να τα αλλάξουμε όλα αυτά.Κάθε μέρα σκεφτόμαστε πως η φυγή θα είναι μία παραίτηση και μένουμε εδώ,για σήμερα τουλάχιστον,με ελπίδες ζωντανές,με αίμα και φλέβες που το αίμα κυλά ακόμα ζεστό.
Στις κηδείες αναγνωρίζεις την απώλεια στα βλέμματα των ανθρώπων,βλέπεις τη μορφή της θλίψης και εκεί μπορείς να βρεις μονάδα μέτρησης ακόμα και για τον πόνο,το μεγαλύτερο πόνο,τον εσωτερικό.Μακάρι να κηδεύαμε νεκρές ελπίδες,νεκρές ιδέες,νεκρά όνειρα.Μακάρι να βλέπαμε τον πόνο της απουσίας τους,μακάρι να μας βύθιζαν όλα αυτά στη θλίψη.Και κάπου εκεί να βρισκόταν γόνιμο το έδαφος για να γεννηθεί μια νέα,δυνατή και ανυπέρβλητη πίστη στην αλλαγή.Σε ένα κόσμο που θα καταλάβαινε πραγματικά πως δεν είμαστε τίποτε περισσότερο από 60-70 χρόνια πάνω σε ένα απειροελάχιστο κομμάτι ενός αχανούς σύμπαντος και όμως,έχουμε κάνει τόσο περίπλοκη αυτή τη βόλτα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου