Darling...Let's go deeper into dept...

Αοριστολογώντας σκέψεις...

 Μία ορισμένη καθώς και περασμένη ώρα,περιμένοντας να "κατέβει" το λεξικό Σούδα ή Σουΐδα (το οποίο απαιτεί πολύ χρόνο,για όποιον ενδιαφέρεται να το κατεβάσει) και ταξιδεύοντας με Nocturnes,χωρίς να μπορώ να σκεφτώ καμία καλύτερη επιλογή...

 Το τελευταίο χρονικό διάστημα υπήρξε ποικιλοτρόπως περίεργο,ελαφρώς ανατρεπτικό,αφήνοντας πίσω την παλαιότερη καθημερινότητα και δημιουργώντας μία νέα -πάλι καθημερινότητα [εδώ έρχεται η σκέψη: πάντα ζητάμε κάτι να αναταράξει τα λιμνάζοντα νερά της υπάρχουσας καθημερινότητας,για να δημιουργήσει μία νέα,καθημερινότητα;Ο χρόνος ο πανδαμάτωρ...]

 Η σκέψη μου συχνά τελευταία αναλώνεται στον προσδιορισμό του σύγχρονου ανθρώπου και κυρίως νεοέλληνα,για αυτονόητους λόγους.Φυσικά θα μπορούσα να λύσω εύκολα το πρόβλημά μου απλά χρησιμοποιώντας τους γνωστούς Πανουσ-ικούς στίχους "Κάνω βουτιές σε βόθρο με εικόνες
φουσκώνω τα βυζιά μου με ορμόνες,θέλω να γινω σαν Αμερικάνος,μ' αρέσει στα κρυφά κι ο Μητροπάνος".Έλληνα...Νεοέλληνα...

 Μας προλαβαίνουν οι εξελίξεις.Νέα Μνημόνια,περικοπές σε μισθούς,περικοπές σε επιδόματα,περικοπές εδώ,εκεί,πιο πέρα,φάρμακα μαϊμού,download σχολικών βιβλίων σε μορφή pdf και εκτύπωση με ίδιον κόστος ενώ η φορολογία συνεχώς αυξάνεται (μ,αλήθεια,οι φόροι για όλα αυτά τα "δημόσια" δεν υφίστανται;)...Ένα κράτος παραπαίων μεταξύ πραγματικότητας και παράνοιας.

 Η παραδοξολογία της υπόθεσης όμως...Όσο συμβαίνουν όλα αυτά,όσο μας πλήττουν άμεσα και έμμεσα,από τους γονείς μας,τους παπούδες μας,τα παιδιά μας,ο Μπρεχτ κάποτε έγραψε (και δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος να είπωθει ξανά) "απελπισμένοι,σα βλέπαμε την αδικία να κυριαρχεί και να μην υπάρχει εξέγερση...".Και αν τόσα χρόνια πριν ο μέγιστος Μπρεχτ βρέθηκε να έχει τους ίδιους προβληματισμούς ποίοι είμαστε εμείς που αναζητούμε τις ίδιες απαντήσεις;Μήπως ο κόσμος τελικά ποτέ δεν ήταν αλλιώς και δεν πρόκειται ποτέ να αλλάξει γιατί "έτσι είναι" και μια μέρα αποφράδα θα παρασυρθούμε από το ίδιο ρεύμα και το αποκλίνον βήμα μας θα συντονιστεί με αυτό,το ίδιο,που ακολούθησε όλος αυτός ο προηγούμενος κόσμος,αυτός του Μπρεχτ και από τότε ως και σήμερα δεν είδε αλλαγή σημαντική αφού στο τέλος η μάζα κατατρώει ό,τι με αυτή δεν περπατά μαζί;

 Και όλα αυτά που νομίσαμε πως μας κάνουν κάτι άλλο από οργανική ύλη που σαπίζει στην πάροδο του χρόνου...Η ψυχή και οι αθάνατες ιδέες,οι μεγαλεπίβολες σκέψεις,η αισιοδοξία,η πίστη στην αλλαγή και η πίστη στον άνθρωπο...Άραγε μαζί με τη σάρκα σαπίζουν κι αυτά;Όταν παρατάς κάθε ελπίδα,όταν συγχρονίζεσαι με όλα αυτά που σε κάνουν "σωστό άνθρωπο" (:δουλειά,τηλεόραση,ύπνος),υπάρχει νεκρώσιμος ακολουθία για όλα αυτά που πεθαίνουν μαζί με κάθε παραίτηση από τις "νεανικές" ιδέες;Υπάρχουν νεκροταφεία προσωπικοτήτων στο μεταίχμιο της αλλαγής από "νέο" σε "υπάλληλο";Υπάρχει μνημόσυνο για τα χαμένα όνειρα;Γράφτηκε ποτέ Επιτάφιος για τον εαυτό που αφήνεις πίσω για να ταιριάξεις στο σύνολο;Άραγε οι μαμάδες του κόσμου στο "θα μεγαλώσεις" κρύβουν μια προαιώνια γνώση η οποία τους έμαθε πως στο τρενάκι του λούνα-παρκ που ανεβαίνουμε τη στιγμή που γενιόμαστε η ιστορία ακολουθεί πάντα τον ίδιο δρόμο;

 Κάθε μέρα πεθαίνει η ελπίδα.Πεθαίνει από καθέ ένα που παραιτήθηκε και που ετοιμάζεται να παραιτηθεί.Πεθαίνει μαζί με κάθε χαμένη οργή,με κάθε απάθεια.Πεθαίνει τις απόκριες που το μείζον του ενδιαφέροντός μας αναλώνεται σε "στολές",πεθαίνει στη διασκέδαση αντί στην αντίσταση,πεθαίνει στις διαφημίσεις της τηλεόρασης,στο ματς των αιωνίων και στον καφέ από τα starbucks...

 Κάθε μέρα πολλοί κι εγώ μαζί,ονειρευόμαστε τη μέρα της φυγής.Μακριά από εδώ,μακριά από αυτή την τρομακτική μάζα,μακριά από το σύγχρονο νεοέλληνα που η βλακεία σταδιακά παίρνει τη μορφή της επικινδυνότητας.Κάθε μέρα σκέφτομαστε πόσο μικροί είμαστε για να τα αλλάξουμε όλα αυτά.Κάθε μέρα σκεφτόμαστε πως η φυγή θα είναι μία παραίτηση και μένουμε εδώ,για σήμερα τουλάχιστον,με ελπίδες ζωντανές,με αίμα και φλέβες που το αίμα κυλά ακόμα ζεστό.

 Στις κηδείες αναγνωρίζεις την απώλεια στα βλέμματα των ανθρώπων,βλέπεις τη μορφή της θλίψης και εκεί μπορείς να βρεις μονάδα μέτρησης ακόμα και για τον πόνο,το μεγαλύτερο πόνο,τον εσωτερικό.Μακάρι να κηδεύαμε νεκρές ελπίδες,νεκρές ιδέες,νεκρά όνειρα.Μακάρι να βλέπαμε τον πόνο της απουσίας τους,μακάρι να μας βύθιζαν όλα αυτά στη θλίψη.Και κάπου εκεί να βρισκόταν γόνιμο το έδαφος για να γεννηθεί μια νέα,δυνατή και ανυπέρβλητη πίστη στην αλλαγή.Σε ένα κόσμο που θα καταλάβαινε πραγματικά πως δεν είμαστε τίποτε περισσότερο από 60-70 χρόνια πάνω σε ένα απειροελάχιστο κομμάτι ενός αχανούς σύμπαντος και όμως,έχουμε κάνει τόσο περίπλοκη αυτή τη βόλτα...

[αν-επίκαιρα]: η φιλανθρωπία,ο A.Camus,ο ψυχολόγος...

  Το πνεύμα της εποχής στην ελλάδα της κρίσης,του μνημονίου,των περικοπών,της παράλογης φορολογίας και τα λοιπά που είναι λίγο-πολύ γνωστά σε όλους,σε συνάρτηση με το πνεύμα των χριστουγέννων και την αρχή του νέου έτους (ω,τι χαρά!) επανέφερε στο προσκήνιο τη λέξη "φιλανθρωπία".
 
 Φυσικά όπως θυμόμαστε και από τα ghosts of the christmas past,επανέρχεται κάθε χρονιά,αφού "όλοι οι άνθρωποι γίνονται καλύτεροι τα χριστούγεννα", αλλά φέτος,δεδομένης της κατάστασης αυτή η προσπάθεια επίδειξης καλοσύνης εντάθηκε συστηματικά.Αρκεί να σκεφτούμε πολλές εκπομπές των πτωχών πλην τίμιων καναλιών,τις καλές εταιρίες κινητής τηλεφωνίας,την εντατικοποίηση των εράνων στις κατά τόπους εκκλησιαστικές υπηρεσίες και άλλα πληκτικά...


  Μία έρευνα για τους γνωστούς φιλάνθρωπους στό ελληνικό κοινό,παρουσιάζει στις πρώτες θέσεις την κυρία Βαρδινογιάννη,τον Bono (U2) ο οποίος διατέλεσε και τρις υποψήφιος για νόμπελ ειρήνης (άλλες συμπαθητικές υποψηφιότητες ήταν αυτή του Χίτλερ η οποία δυστυχώς αποσύρθηκε και μας στέρησε τη χαρά για άλλο ένα ανέκδοτο τύπου Nobel,και του Μουσολίνι),ο κύριος Λάτσης με τη χρυσή φράση του
«Δουλειές πάντα έξω, στnν Eλλάδα μόνο φιλανθρωπίες» (αυτή η μεγαλοψυχία σας...).Επίσης,η πάντα συγκινητική ανάδειξη των Πρεσβείρων Καλής Θελήσεως...Όλο αυτό το συνοθύλευμα δεν αφήνει κανένα ασυγκίνητο...Να ευθύνεται άραγε η μεγαλοψυχία,ο αλτρουισμός,τα σπάνια ανθρωπιστικά συναισθήματα που διέπουν τα ανωτέρω υποκείμενα?


Η φιλανθρωπία,θεωρημένη μικροσκοπικά και στα δεδομένα της ελληνικής κοινωνίας είναι στενά συνυφασμένη με το χριστιανισμό.Κατά την περίοδο της αρχαιότητας στην αθηναϊκή πόλη-κράτος ίσχυε ο νόμος της σεισάχθειας (σείω+άχθος) με κατεύθυνση από τον έχοντα στον μη έχοντα και όχι αντιστρόφως,συνεπώς ήταν και μία αυτονόητη και θεσμοθετημένη ενέργεια και όχι μία πράξη η οποία υπάγεται στην "καλή θέληση" και σε καθιστά "καλύτερο άνθρωπο".H πάροδος του χρόνου και του θρησκεύματος οδήγησε σταδιακά στην κατάσταση που γνωρίζουμε σήμερα.

 Στους δρόμους της Αθήνας ανθρώπινα κορμία κείτονται στους δρόμους,χέρια λερωμένα πληθαίνουν κάθε μέρα,απλώνονται απελπισμένα με ειλικρινή ανάγκη για ένα κομμάτι ψωμί.Είδα ανθρώπους ζωντανούς να πλένονται στα συστήματα ποτίσματος του γκαζόν στα πάρκα της αθήνας και έναν άνθρωπο χαμογελαστό να παίρνει από τα σκουπίδια μία μισοφαγωμένη πίτα από αυτές που πέταξα γιατί χόρτασα με το φαγητό μου,μία γιαγιά που είχε κουλουριάστει στην είσοδο μίας πολυκατοικίας και ένα ζευγάρι ηλικιωμένων που έκλαιγε εξ'αιτίας των προσβολών που δέχτηκε από καθαρούς και τρέντι νεαρούς .Είδα κι εμένα,να γυρνάω στο σπίτι μου που πάντα μόλις μπαίνεις φαντάζει τρομερά ζεστό,χώθηκα γρήγορα κάτω από τις κουβέρτες στο αγαπημένο μου στρώμα.Το πρωί, αφού είχα δίλημμα ανάμεσα σε φραπέ ή καπουτσίνο,γαλοπούλα ή πάριζα για το τοστάκι μου,έβαλα τις φωνές στη μανούλα μου επειδή έφτιαχνε λαχανόριζο και της ζήτησα να φτιάξει κάτι επιπλέον για 'μενα.

 Όταν κάποια στιγμή έφτασε στα χέρια μου "Η πτώση",κομβικό σημείο για την είσοδο ενός νέου έρωτα με έναν από τους πιο ιδιαίτερους,κατά την προσωπική μου άποψη,λογοτέχνες,τον A. Camus μπήκα σε μία περίεργη διαδικασία αμφισβήτησης,προσωπικής.Ο "έκπτωτος" ήρωάς μας, ένας μέχρι πρότεινως μεγαλοαστός,αγαπημένος και γνωστός στον κύκλο των ευγενών του Παρισίου,με ευγενές επάγγελμα και ζωή "ταιριαστή", ένας φιλάνθρωπος,ένας κύριος με το κουστούμι και τη γραβάτα του,που κάποια στιγμή συνειδητοποιεί πως οι πράξεις του,ακόμα και οι πιο αξιόλογες,είχαν ως βαθύτερο έρεισμα τον τεράστιο εγωκεντρισμό του,που τρεφόταν από τη φαινομαινική καλοσύνη και φιλανθρωπία,την ωραία του εικόνα η οποία συμπληρωνόταν από από μία εκλεπτυσμένη φύση.Και όλα αυτά εως τη στιγμή που αποφάσισε να...σκεφτεί.Αυτό το συγκινητικό,θα έλεγα,πορτραίτο ανθρώπου,δε μας είναι άγνωστο.Άρκει να αναλογιστεί κανείς όλες τις κυρίες των πλουσίων που ασχολούνται με τη "φιλανθρωπία" (δακρύζω...).

 Μία άλλη στιγμή,αργότερα,ένας ψυχολόγος,απόφοιτος γνωστού ιδιωτικού κολεγίου πληρωμένου από την αγαπητή οικογένεια,κάτοικος προαστίων με θέα στη θάλασσα,ο οποίος αρεσκόταν σε φιλάνθρωπες πράξεις αλλά ένεκα διαφωνιών με τον ακροκαπιταλιστή πατέρα επέστρεψε με το κεφάλι χαμηλα στην οικογενειακή πολιτική για να μη χάσει τα κεκτημένα του δικαιώματα,μου είχε ασκήσει μία τέτοιου είδους κριτική,ανάλογη με τον προ πτώσεως χαρακτήρα,ατυχώς όχι ενώπιόν μου,για να έχω την ευκαιρία να εκθέσω τις απόψεις μου επί του ζητήματος...

 Το καπιταλιστικό  έχει στην κορυφή την μειοψηφία η οποία συγκεντρώνει τον πλούτο,τις αστική,μεσοαστική και μικροαστική τάξη,οι οποίες εργάζονται με αντίστροφη σειρά για να παρέχουν τον πλούτο στην κορυφή της πυραμίδας και μία μάζα εξαθλιωμένων για να την βλέπουν οι υπόλοιποι και να παλεύουν περισσότερο για να μη φτάσουν στο ίδιο επίπεδο.Είναι φανερό πως όσο πιο κοντά είσαι στη βάση,τόσο περισσότερο τρέχεις...Βέβαια σε αυτή τη Μonopoly,οπού δεν είσαι ούτε αυτό το ξεχωριστό που σε έμαθαν να πιστεύεις ότι είσαι,ούτε σπάνιο,ούτε μοναδικό,είσαι απλά,όπως πολύ πετυχημένα είχε πει κάποτε ο Tyler Durden "Listen up, maggots. You are not special. You are not a beautiful or unique snowflake. You're the same decaying organic matter as everything else.".Επίσης δεν είσαι και τίποτε περισσότερο από ένα ψηφίο σε μετρήσιμα μεγέθη,ένας ακόμα,τόσο μικρός που θα πρέπει να αμφισβητήσεις και την ίδια σου την ύπαρξη.Ποιό νουμεράκι νομίζεις ότι έχεις στο 6,551,198,404?
 Αλλά συνεχίζεις να τρέχεις για το νέο σου αυτοκίνητο,να δουλεύεις σα σκλάβος για περισσότερα λεφτά [απόδειξη ότι ο άνθρωπος είναι φύσει σαδομαζοχιστικό ον είναι η θεσμοτέτηση της δουλειάς.Γιατί κάτι τόσο άρρωστο όπως η αμοιβόμενη δουλεία να θεωρείται θεμιτο?].Α!Πού είχα μείνει?Ναι!Λεφτά,λεφτά,λεφτά,λεφτά....Κατανάλωση,κατανάλωση,κατανάλωση!Είσαι το γυαλιστερό σου αυτοκίνητο,είσαι το πανάκριβό σου παντελόνι Diesel,είσαι το funky μπλουζάκι σου Pepe Jeans,είσαι το νέο σου διαμέρισμα,ο σούπερ καφές σου από τα Starbucks,και ο νέος ριγέ καναπές σου από τα Ikea...Είσαι πετυχημένος,έχεις όλα όσα θα έπρεπε να έχεις.Έχεις όλα όσα σου είπαν ότι έχει ένας πετυχημένος.

 Στην αναζήτηση ορισμού της ευτυχίας ένα αλκοολικό βράδυ μπορεί να μη φτάσαμε στην ίδια αλλά νομίζω πως τουλάχιστον αυτός θα είναι ο δρόμος για να πας,όταν απαλλαγείς από όλες τις κοινωνικές δεσμεύσεις και ανάγκες και μπορείς μόνος σου,ελεύθερα να πράττεις,να ποθείς και να αποφασίζεις μακριά από δεσμά,όταν είσαι εσύ και μόνο εσύ,χωρίς όρους,χωρίς όρια.

 Που ήθελα να καταλήξω με όλα αυτά;
Δεν είναι φιλανθρωπία,δεν είναι βοήθεια,δεν είναι συμπόνοια,δεν είναι χριστιανισμός.Είναι το αυτονόητο.Είμαι εγώ,είναι τα αδέρφια μου και τα παιδιά μου που πεινούν,διψούν και δακρύζουν.Είμαι εγώ που απλώνω το χέρι στον περαστικό.Είμαι εγώ που είμαι άνθρωπος,είμαι εγώ που μία τυχαία συγκυρία με έφερε εδώ χωρίς λεφτά και μαζί τους ξεπουλήθηκε και η αξιοπρέπειά μου.Είμαι εγώ που θα ζήσω όσο όλοι,λίγο περισσότερο ή λιγότερο,μικρή σημασία έχει,είμαι εγώ που θα σαπίζω δίπλα σου.Με ή χωρίς λεφτά.Κανένας άνθρωπος δεν είναι λιγότερο άνθρωπος εξ'αιτίας της γέννησής του σε λάθος κοινωνική τάξη.Κανείς δεν έχει λιγότερο δικαίωμα στην αξιοπρέπεια,στην ισότητα,στο αυτονόητο της ανθρώπινης διαβίωσης.

 Κανείς μόνος του δεν μπορεί να αλλάξει τον κόσμο.Αυτό όμως δε σημαίνει πως παύει να κάνει το καλύτερο που μπορεί κάθε δευτερόλεπτο.

 Στην μικρή μου Κωσταντίνα,που ένας άστεγος ξεψύχησε μπροστά στα μάτια της.




 Where is my mind?

[επίκαιρα]: χρονικό και σκέψεις

Γεγονότα:

  Είναι νωρίς το απόγευμα.Ετοιμαζόμαστε να κατέβουμε στο Σύνταγμα.Παράλληλα παρακολουθούμε  τις εξελίξεις αφού ήδη από νωρίς είχαν ξεκινήσει τα επεισόδια.Καταφέρνουμε να φτάσουμε με μεταφορικό μέσο μέχρι την πλατεία Κουμουνδούρου και μετά με τα πόδια.Στην Ομόνοια βρίσκουμε τους συγκεντρωμένους του Π.Α.ΜΕ..Η προσέλευσή τους,αν μη τι άλλο,αθρόα.Συνεχίζουμε κατεβαίνοντας την Πανεπιστημίου η οποία ήταν γεμάτη από διαδηλωτές.Φτάνοντας στα Προπύλαια και αφού βλέπουμε τη φωτιά σε μία τράπεζα (όχι,δε λυπάμαι καθόλου) συνεχίζουμε για πλατεία.Η λαοθάλασσα που βρίσκουμε μπροστά μας,μας κάνει να μετακινηθούμε στη Χαλκοκονδύλη όπου τα πράγματα,σε αυτό το χρονικό σημείο,ήταν πιο ήρεμα και έτσι καταφέρνουμε,αφού πέφτουμε πάνω στις κλούβες πριν το Σύνταγμα,να μπούμε στα στενά και να φτάσουμε.Σταματάμε μπροστά από τη βουλή.Δε συμβαίνει τίποτα.Ένα τεράστιο πλήθος διαδηλώνει όπως του πρέπει.Μαθαίνουμε ότι τα κανάλια μιλούν για 100.000...Εμείς,από αυτά που είδαμε και μόνο μιλάμε για τουλάχιστον 500.000-600.000 άτομα.Σήμερα ακούστηκε να γίνεται λόγος και για ένα εκατομμύριο ψυχές.

 Δεν αργούν να πέσουν τα πρώτα δακρυγόνα.Το εντυπωσιακό είναι πως αυτή τη φορά δε χρησιμοποιήσαν ούτε καν τους φίλους τους,γνωστούς και ως "άγνωστοι-γνωστοί,κουκουλοφόροι,αναρχικοί" και άλλα τέτοια συμπαθητικά,πέταγαν κατ'ευθείαν (sic) "γιατί έτσι".Αρχικά η συχνότητα ήταν τρία με τέσσερα ανά δεκάλεπτο,οπότε αναλόγως του σημείου στο οποίο βρισκόσουν και τον παράγοντα του ανέμου,κάποια σε ενοχλούσαν,κάποια όχι.Όλα αυτά μέχρι τις δέκα το βράδυ...

  Χωρίς καμία αιτία,ξανά,πέφτει το πρώτο δακρυγόνο πίσω μας.Ψύχραιμα,μετακινούμαστε προς τα εμπρός και οι καλοί μας φίλοι αρχίζουν να πετούν και μπροστά μας.Ο κόσμος εν μέσω πανικού (δυστυχώς) τρέχει προς τις σκάλες όπου επικρατεί ένας χαμός,τα δακρυγόνα έχουν αρχίσει να ρίχνονται ακατέσχετα και η ατμόσφαιρα είναι αποπνικτική.Τραγικότερα,τα καθίκια,ρίχνουν δακρυγόνα και πάνω στον κόσμο,πάνω στις σκάλες.Αφού ο κόσμος καταφέρνει να κατέβει στο χώρο της πλατείας,τα ματ ακολουθούν κατά πόδας και συνεχίζουν την ακατάπαυστη ρίψη χημικών.Προσπαθώντας να πάρουμε μια ανάσα νιώθω το χέρι ενός φίλου να με τραβά και γυρνώντας στιγμιαία πίσω βλέπω τα αγόρια των ματ να έρχονται τρέχοντας ενάντια στον πνιγμένο από τα χημικά κόσμο,πετώντας παράλληλα και νέα.Μέσα σε λίγα λεπτά απέκλειαν τα στενά για να μην μπορεί ο κόσμος να ενωθεί ξανά...

 Αυτά είναι τα γεγονότα που είδα και γνωρίζω πως υπάρχουν πολλά ακόμα που δεν είδα,στην Ερμού και στους δρόμους περιμετρικά του Συντάγματος.Ο μόνος λόγος καταγραφής των ήδη γνωστών γεγονότων είναι για όσους εχθές ήταν απασχολημένοι με το ματς ολυμπιακού-παναθηναϊκού στο μπάσκετ και έχουν λύσει τα προβλήματά τους,ή αυτούς που φοβήθηκαν και τα είδαν στις ειδήσεις,ή και όλους αυτούς που η μαμά τους έμαθε να "κοιτάνε τη δουλεια (άτονο) τους" ,για όλους αυτούς που ακόμα πιστεύουν στην τηλεόραση που έλεγε ότι ήμασταν λίγοι,πως "καίγεται η Αθήνα" και πως όλα αυτά έγιναν εξ'αιτίας των επιθέσεων των "αγνώστων-γνωστών".


Σκέψεις:

 Χαμογέλασα για τα Starbucks και για κάθε τράπεζα φλεγόμενη,χωρίς καμία ενοχή.Τα σύμβολα της αλλοτρίωσης και του σάπιου καπιταλιστικού φασισμού μας...Και να λυπηθώ;Εύχομαι να καίγονται κάθε μέρα μέχρι τίποτε να μη μείνει που να τα θυμίζει.Και η βία δεν είναι λύση...Μα είδαμε ποτέ επανάσταση δίχως αίμα;Νομίζω όχι.Και όπως έγραψε και ο κύριος Τάσος Λειβαδίτης:

"Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
δεν θα πάψεις ούτε στιγμή ν’ αγωνίζεσαι
για την ειρήνη και για το δίκιο.
Θα βγεις στους δρόμους , θα φωνάξεις
τα χείλη σου θα ματώσουν απ’ τις φωνές
Το πρόσωπό σου θα ματώσει απ’ τις σφαίρες
μα δε θα κάνεις ούτε βήμα πίσω..."



 Ένοιωσα θλίψη όταν,γυρνώντας προς Μοναστηράκι,έτυχε να γίνω μάρτυρας πλιατσικολογήματος.Ακόμα και την κρίσιμη στιγμή έγινε ξεκάθαρο πως όλα αυτά τα ζώα δε θα γίνουν ποτέ κάτι άλλο.Μόλις πεινάσουν θα έρθουν να συνταχθούν μαζί μας και μόλις βολευτούν θα επιστρέψουν στα μπουζούκια.Ένοιωσα θλίψη όταν,επιστρέφοντας, συναντούσα ανθρωπίσκους καλοφτιαγμένους που είτε γύρναγαν είτε πήγαιναν για το ποτάκι τους...Μήπως άλλωστε σε αυτό δεν μπορεί να αποδοθεί η φράση "η γη δεν παύει να γυρίζει"...Ένοιωσα θλίψη για τη γενιά μου και για τις προηγούμενες,και την ευθύνη που μας βαραίνει για κάθε επόμενη.Μέσα σε ένα χάος σιωπής και σκέψεων μου πέρασε στιγμιαία  "αν το παιδί του ματατζή ή το εγγόνι του δε γίνει μπάτσος και ρωτήσει τον μπαμπά του:
-Πατέρα όταν κατέστρεφαν και ξεπούλουσαν τη ζωή μου,τι έκανες για εμένα;
-Βάραγα όσους διαμαρτύρονταν παιδί μου,εγώ είμαι εξουσία."





 Κάθε εποχή στήνει τα δικά της μνημεία...Την ώρα του χαμού,εγκλωβισμένοι στο δρόμο μεταξύ της βουλής και της πλατείας,πνιγμένοι από τα δακρυγόνα και έχοντας απομακρυνθεί από τις σκάλες για να αποφύγουμε το ποδοπάτημα,έχουμε αγκαλιαστεί με ένα φίλο σφικτά και υπομένουμε.Πράγματι,ακούγοντας τα σφυρίγματα από τα δακρυγόνα,τον κόσμο να φωνάζει απελπισμένος,μπορείς εύκολα να πανικοβληθείς.Εκείνη τη στιγμή,μου έδωσε ένα φιλί στο μέτωπο.Έτσι βίωσα ακριβώς τι σήμαινε το ωραίο σύνθημα που είχα διαβάσει κάποτε "Πόλεμος και Τρυφερότητα".

 Έρωτας και Επανάσταση
Στον κόσμο του καταναλωτισμού δε μαθαίνεις να ερωτεύεσαι.Εμπαιδώνοντας την αγοραπωλησία και τις συναλλαγές ως το ενδεδειγμένο μέσο,το βιομηχανικό προϊόν ως το κατάλληλο (και) για εσένα και έχοντας χάσει όλα αυτά που μας κάνουν μοναδικούς ανάμεσα στο σύνολο των μοναδικών ανθρώπων ξεχάσαμε πως είναι ο έρωτας...Έρωτας για τα πάντα.Εραστές του έρωτα και εραστές της ζωής...

Οι άλλοι:

 Αυτοί που αδιαμαρτύρητοι έμειναν στα σπίτια τους,αυτοί που δε νοιάστηκαν για το κοινό καλό,είναι έκτροπα και κοινωνικά απόβλητα.Ζώα ανάξια να φέρουν το όνομα της ανθρώπινης ιδιότητας.Φτύνετε μόλις τους βλέπετε.Αδιακρίτως.Είναι επικίνδυνοι.Μπορεί να ξαναψηφίσουν ΠαΣοΚ.


Ου-topic-α:

 H Αριστερά έχει μία φωνή τεράστια η οποία δεν ακούγεται γιατί είναι κατακερματισμένη σε ομάδες,οργανώσεις,υπο-οργανώσεις,κινήσεις,κινήματα,που όλα (με εξαίρεση και σωστή παρατήρηση ενός φίλου,το σταλινικών καταβολών, παρωχημένο κκε,με το οποίο είναι αδύνατο να συνεννοηθεί κανείς,αφου αν συμφωνήσεις με την Αλέκα θα την αναγκάσεις να διαφωνήσει με τον εαυτό της για να μη συμφωνήσει μαζί σου).Αν ποτέ η αριστερά έβλεπε όλα τα κοινά που την ενώνουν αντί να ψάχνει να βρει αυτά που τη χωρίζουν,θα είχαμε ελπίδα.

[επίκαιρα] Aπελπισία

 ~Τα νέα μνημονιακά μέτρα,το νέο δάνειο (που θα δοθεί ως επιχορήγηση σε τράπεζες ή θα γυρίσει ως τόκος των ληξιπρόθεσμων οφειλών μας),οι παραιτήσεις εγκατεστημένων υπουργών και ένας κόσμος στη φορμόλη...~


   Η επόμενη δανειακή σύμβαση ξεκίνησε ένα ντόμινο εξελίξεων.Πολιτικά προκάλεσε την οργή και το μένος,τη θλίψη στην "εθνική" συγκυβέρνηση,η οποία έμελλε να σημάνει και την ηρωική (!) αποχώρηση των αγαπημένων-επιβεβλημένων βουλευτών μας,οι οποίοι και σαφώς,τη στιγμή που θα εξασφαλίζαν την λαϊκή ψήφο θα υπερψήφιζαν οτιδήποτε...Προς το παρόν,ο λαός πάνω απ'όλα...

 Εντυπωσιακή είναι επίσης η αύξηση των ποσοστών της "χρυσής αυγής" η οποία συγκεντρώνει ένα 3% βάσει δημοσκοπήσεων.Ο Χίτλερ,εν μέσω της κρίσης και της ύφεσης που ακολούθησε το Κραχ του '29,έντεχνα κατάφερε να πείσει πως το πρόβλημα της Γερμανίας ήτο εσωτερικό και έφταιγαν οι "ξένοι",οι οποίοι έπαιρναν τις δουλειές από τον "τίμιο γερμανό".Φυσικά,σε τέτοιες καταστάσεις ο ανθρώπινος εγκέφαλος μάλλον επιλέγει να υπολειτουργεί.Έτσι,με ένα αντισημιτικό και αντιελευθεριακό μανιφέστο εκκίνησε ένα πόλεμο ο οποίος απέφερε κέρδη και ανάπτυξη,όσο φυσικά ήταν νικηφόρος.Βέβαια,σε μία λοβοτομημένη κοινή γνώμη η οποία αγνοεί ιστορία,ναι,οι ξένοι φταίνε...Παίρνουν τις δουλειές (οι έλληνες εργοδότες που προσλαμβάνουν απελπισμένους ανθρώπους,τους απομυζούν και φυσικά χωρίς κανένα "δικαίωμα" είναι απλά...έλληνες.Ένας έλλην δε φέρει ευθύνη).Πριν από μία πενταετία τα τρυφερούδια ελληνόπουλα που αποφοιτούσαν από τα ελληνικά πανεπιστήμια (με βάσεις 1,2,3,4,5...) σαφώς και έψαχναν όλα μα ΟΛΑ δουλειά γραφείου...Μην πάει χαμένος ο κόπος τους...Όσο υπήρχε η γονεϊκή χρηματοδότηση σαφώς και ούτε που τους πέρασε από το μυαλό να κάνουν μια δουλειά στην οποία θα πρέπει...να δουλέψουν.Φέτος,οι ξένοι παίρνουν τις δουλειές...

 Το Μνημόνιο the sequel,που θα γίνει το έρεισμα για να λάβει το ελληνικό κράτος το νέο δάνειο.Tα κράτη που θα συνδράμουν στη δανειοδότηση μιλούν για "δυσπιστία" προς την ελλάδα και "ενδεχόμενο να μη δώσουν την επόμενη δόση".Φυσικά τα τεράστια κέρδη τα οποία αποκόμισαν και συνεχίζουν να αποκομίζουν με κάθε ευρουλάκι με το οποίο μας χρηματοδοτούν δεν τα ανέφερε κανείς...Λέτε αλήθεια να μας έδιωχναν από την ευρωπαϊκή ένωση,από το ευρώ,να μη μας έδιναν άλλο δάνειο;Ως ζωντανοί-νεκροί είμαστε ένα σπουδαίο έσοδο και η εξαθλίωση δημιουργεί τις κατάλληλες συνθήκες για το γενικό ξεπούλημα οσονούπω (θυμάμαι ένα ρόλο "καθίκι" σε μία ταινία,της οποίας το όνομα δε θυμάμαι,ο οποίος είχε πει τη φράση "when there's blood on the streets,buy land"...).
Aν σας προκαλεί απορία όλη αυτή η στάση τους λοιπόν θα θυμίσω τη λαϊκή ρήση: ο φόβος φυλάει τα έρμα...

 Τα νέα μέτρα,αν τα προηγούμενα τα αποκαλέσαμε "εξαθλίωσης",πως να τα ονομάσουμε;Οι μισθοί μειώνονται (κι άλλο),οι συντάξεις μειώνονται,οι δαπάνες για την περίθαλψη μειώνονται,αλλά οι φόροι αυξάνονται (εδώ εγείρονται δύο ερωτήματα,αφενός πως θα πληρώνονται αυτοί οι φόροι,αφού αυτοί που σηκώνουν το φορολογικό βάρος είναι οι χαμηλόμισθοι και η μικρο-μεσοαστική τάξη και αφετέρου οι φόροι είναι χρήματα τα οποία,για να το πούμε απλά,πάνε σε ένα ταμείο κοινής οφέλειας,για να επαναδιατίθενται για το κοινό καλό.Αφού λοιπόν δίνουμε τόσα πολλά για το κοινό καλό,γιατί βρισκόμεθα αντιμέτωποι με τόσο κακό;).Έτσι,οι ηλικιωμένοι θα πεθαίνουν μια ώρα αρχίτερα,άρα γλιτώνουμε συντάξεις.Το κοινό 30-(πόσο έχει πάει αλήθεια η ηλικία συνταξιοδότησης;) 65 (;), με την πτώση των μισθών,στην απελπισμένη προσπάθεια για επιβίωση,θα δουλεύει 12 ώρες (8 για 400 ευρώ και 4 απλήρωτες φοβούμενος την απόλυση και την εκτροχιασμένη ανεργία) και θα είναι χαρούμενος που έχει έστω -κυριολεκτικά- ένα κομμάτι ψωμί.Μετά θα πέφτει για ύπνο δίχως λίγη σκέψη και έτσι,χωρίς καμία αντίσταση,τα χρόνια του θα φύγουν δίχως ποτέ να θυμηθεί πως κομπάρσος έπαιξε στο ρόλο της ζωής του...

 Σήμερα,η αντίδραση ήταν ελάχιστη και συνεχίζουμε ακάθεκτοι την προδιαγεγραμμένη μας πορεία...
Αύριο;

[muzika] : Live at Pompeii και άλλα τέτοια...

  Είναι ένα από τα πρωινά που ξυπνάω και τα πρώτα τραγούδια με οδηγούν σε κάτι παλιό,γνώριμο και πολύ αγαπημένο,όπως το live των Floyd στο αρχαίο θέατρο της Πομπηίας σε μία παράσταση όπου έγινε "κεκλεισμένων των θυρών" και απλά βιντεοσκοπήθηκε για το κοινό.Έτσι έχουμε σήμερα ήχο και εικόνα από αυτό το διονυσιακό,μυστικιστικό γλέντι,που έστησαν τα αγόρια από το Liverpool,σε ένα χώρο που η ατμόσφαιρά του είναι μόνη της ήδη φορτισμένη μυστήριο και θάνατο....Κάπου εκεί αρχίζω να αισθάνομαι μια γλυκιά ευφορία που είχα την τύχη να έχω ως κληροδότημα ακουστικό αυτό το τεράστιο μουσικό έργο,όπως και πολλά άλλα,όπως και πολλά ακόμα συγκροτήματα που έχουν γράψει το όνομά τους στις σελίδες της μουσικής ιστορίας.

 Συχνά σκέφτομαι αν ένα παιδί σήμερα δεκατριών ή δεκαπέντε χρονών θα μπορεί να φέρει μια παράσταση στο μυαλό του στο άκουσμα του ονόματος Led Zeppelin ή θα σε κοιτάζει με απορία σαν κάτι παρωχημένο,ξεπερασμένο και αδιάφορο.

 Παλιότερα τα παιδιά κληρονομούσαν τα βινύλια από τους μπαμπάδες τους και μάζευαν το χαρτζιλίκι τους για καιρό για να πάρουν ένα δισκάκι,μετά ακολούθησε η κασέτα,το cd και οι ίδιοι άνθρωποι,με το ίδιο ψυχικό σθένος συνέχισαν και συνεχίζουν να συλλέγουν μουσικές με ρίζες και εξήντα χρόνια πριν.

 Όταν τύχει να μιλήσω με άτομα που δεν έχουν μουσικά ακούσματα κοντά στα δικά μου (και ξέρω πως έχει τύχει σε όλους αυτό) σου λένε πάντα (μα πάντα),"θα μεγαλώσεις και θα δεις".Ναι,εντάξει,γνώριζα πως με τα χρόνια η ακουστική ικανότητα,όπως και όλες οι άλλες,φθίνουν.Αλλά εδώ το ζήτημα είναι και λίγο πιο εγκεφαλικό.Μάλλον εννοούν ότι μεγαλώνοντας χάνεις τη διάθεση για σκέψη.Πιθανό.Μετά φθίνει και η κριτική σου ικανότητα.

 Τα σημερινά τραγούδια,συγκινητικά αδιάφορα,μοιάζουν τόσο μεταξύ τους όσο και οι φωνές που τα ερμηνεύουν.Ανατέλλουν για ένα μήνα,ίσως δύο και μετά χάνονται στο νεκροταφείο των πεπαλαιωμένων hits αφού σε τίποτα δε διέφεραν από τα προηγούμενα ή τα επόμενα.Αδιάφορες συνθέσεις με ευκολοχώνευτο στιχάκι και έτοιμο...Σαν τα hamburgers,τους καφέδες από τα Starbucks,τη νέα μόδα στο μαλλί και στο ρούχο που αύριο θα είναι όλοι ίδιοι, και μεθαύριο κάπως αλλιώς,πάλι ίδιοι...

 Η μουσική που έτυχε συγκυριακά να φτάσει στα αυτιά μου υπήρχε δεκαετίες πριν από εμένα και θα συνεχίσει να υπάρχει δεκαετίες μετά από εμένα,φτιαγμένη σε αναλογικά μηχανήματα και με αληθινά μουσικά όργανα...Και ίσως γι'αυτό να κρατιέται ακόμα,ίσως γι'αυτό σήμερα δε γράφεται τίποτε ανάλογο.Σήμερα,εδώ σε μία κοινωνία που γνωρίζει να καταναλώνει περισσότερο και να μην απολαμβάνει τίποτα.Βουλιμικά παχύσαρκη μπουκωμένη με mc menu και coca cola...

(η φωτογραφία ανήκει στο οπισθόφυλλο του Ummagumma,το οποίο είχα την τιμή να πιάσω στα χέρια μου σε μορφή βινυλίου.Αξίζει να ρίξετε μία προσεκτική ματιά στην φωτογραφία και στο τι απεικονίζει!)

Τα δελτία των ηδύσεων...

 Αν και καλό θα ήταν να πετάμε όλοι ανεξαιρέτως τις τηλεοράσεις από τα μπαλκόνια,θα ήταν παράλληλα επικίνδυνο για τον ανυποψίαστο,αθώο περαστικό...

 Το ότι η τηλεόραση είναι το μέσο καθοδήγησης και χειραγώγησης των μαζών,έχει αναλυθεί ουκ ολίγες φορές σε ουκ ολίγες έρευνες,οπότε θα χρησιμοποιήσω την κεκτημένη γνώση για να προχωρήσω στο ζήτημά μου.Παρόλ'αυτά επειδή σε αυτή την εποχή ζεις και απέναντι σε αυτή έχεις να σταθείς oφείλεις να γνωρίζεις ισόποσα το φίλο και τον εχθρό σου.

 Παρακολουθώ τα δελτία ειδήσεων τις τελευταίες μέρες και ακούω ξανά και ξανά "οικονομική κατάρρευση,επόμενη δόση,έξοδος από το ευρώ,τρόικα,ΔΝΤ" και άλλα ακόμα τέτοια.Επίσης παρατήρησα ευθύς αμέσως και τη χρήση όρων περίεργων και σχεδόν τρομακτικών,όπως εκείνη την εποχή που η λέξη "spreads" έμελλε να βρίσκεται στα χείλη όλων των τηλεοπτικών."Τα spreads παρουσιάζουν σήμερα αύξηση x³ μονάδες βάσης".Ακούει αυτά ο καθημερινός άνθρωπος που σαφώς και δε γνωρίζει τι σημαίνει η πρόταση που μόλις άκουσε,βλέπει παράλληλα το γεμάτο σοκ και δέος ύφος της κας Τρέμει για παράδειγμα, και συναινεί σιωπηλά στην "λύση"  που παρουσιάζεται ευθύς αμέσως "θυσία για την επόμενη δόση"  από τους αξιότιμους,καλοντυμένους κυρίους στην οθόνη του.

 Με τέτοιες μαγικές μεθόδους στο πρόσφατο παρελθόν μία ολόκληρη κοινή γνώμη πείσθηκε πως η μόνη λύση στα προβλήματά της είναι το "Μνημόνιο" που εκ των υστέρων ανακαλύπτουμε πως κανείς δεν το διάβασε ή πως όλες αυτές οι δόσεις είναι αναγκαίες και πως η έξοδός μας από το ευρώ θα μας καταστρέψει και πολλά ακόμα.Αν όλα αυτά θελήσουμε να τα μεταφράσουμε σε συναίσθημα πως θα το λέγαμε;Φόβος.Έτσι μου γεννήθηκε αίφνις η ιδέα πως μάλλον θέλουν να μας διατηρούν σε μία κατάσταση μεταξύ τρόμου και απόγνωσης και μετά αναγκάστηκα να σκεφτώ γιατί να το κάνουν αυτό άραγε.Ποίος παρανοϊκός νους και ποιά διεστραμμένη φαντασία να επιθυμεί κάτι τέτοιο;Και μετά από αυτό να σου πετάει εύπεπτα σίριαλ σα να σου φωνάζει "Μη στενοχωριέσαι.Βλέπε εδώ και ονειρέψου πως μια μέρα θα είσαι αυτά που βλέπεις.".Και κάπως έτσι,ο καημένος θεατής στέκεται ανήμπορος μπροστά από μία πανδαισία εικόνας και ήχου,έχοντας αρχικά τρομοκρατηθεί,"χτυπηθεί" κατά ένα τρόπο από τα "γεγονότα" και μετά,σαν το πληγωμένο σκυλί,κουλουριάζεται στη γωνιά του και κρύβεται πίσω από τους κάδους,μην τύχει και το δουν.Την επόμενη μέρα ξυπνά,φοράει τα ρούχα του και βγαίνει στο δρόμο κουτσαίνοντας μεταξύ αλήθειας και παράνοιας,δίχως να γνωρίζει τι γίνεται στ'αλήθεια και ίσως και να μη θέλει να μάθει μετά από το σοκ που πέρασε το προηγούμενο βράδυ.Έτσι,θα περιμένει να περάσει η ώρα για να δει ξανά το αγαπημένο του σίριαλ...

 Το γεγονός ότι τα μεγάλα και ευρείας κατανάλωσης κανάλια είναι φερέφωνα κυβερνήσεων,νομίζω είναι αξίωμα και δε χρίζει περεταίρω ανάλυσεως.Ας πάμε τώρα να κάνουμε ένα συλλογισμό απλό και χωρίς περιττά λόγια:

Επιχείρημα 1ο (εν είδει αξιώματος)
Τα δύο μεγάλα κανάλια είναι κυβερνητικά φερέφωνα

Επιχείρημα 2ο
Τα δύο μεγάλα κανάλια διοχετεύουν τον τρόμο και την καταστροφολογία στην κοινή γνώμη

Συμπέρασμα
Τα κόμματα εξουσίας επιθυμούν να τρομοκρατούν την κοινή γνώμη.

Εγκυρότητα και αλήθεια άρα ορθός συλλογισμός.

Γιατί όμως όλα αυτά;Θα κινηθούμε με ανάλογες μεθόδους για να εξάγουμε τα επόμενα συμπεράσματα μας.

 Τελευταία έχω συχνά την αίσθηση ότι η ελληνική κυβέρνηση είναι το προσωπικό σκυλάκι των "κεντρικών" ευρωπαϊκών δυνάμεων το οποίο ,όπως και τα καλά σκυλάκια,πηδάει κατ'εντολήν του αφεντικού του.Πιστά.Για να μπορέσει όμως η ελληνική κυβέρνηση να μας πείσει να καθόμαστε στον καναπέ μας όπως τώρα και να βλέπουμε σίριαλ που θα βγουν οι ξανθιές κυρίες αύριο να μας ενημερώσουν για το 40% του πληθυσμού που "καθήλωσαν" στους δέκτες, έπρεπε να βρει μία μέθοδο αποτελεσματική,που δε θα έδινε περιθώρια σημαντικής αντίδρασης.Προφανώς λοιπόν σκέφτηκε ποιό είναι αυτό το μέσο που φτάνει σε κάθε σπίτι,σε κάθε πολίτη,σε κάθε κοινωνική τάξη...Ναι,καλά κοιτάς.Είναι αυτό το μαύρο κουτάκι κάπου απέναντί σου.Και από εκεί σκόρπισε ένα συναίσθημα πολύ επικίνδυνο...Θυμάσαι πως είναι όταν φοβάσαι;Τρέμεις,δεν μπορείς να μιλήσεις και οι κινήσεις σου είναι σπασμωδικές και είναι αυτό ακριβώς το σημείο που θα έδινες τα πάντα για λίγη ασφάλεια.Σε αυτό ακριβώς το σημείο έρχονται να σου παράσχουν αυτό το τόσο σημαντικό που χρειάζεσαι και πας με τα μάτια κλειστά,προσφέροντας γη και ύδωρ σε αυτόν που σε βοηθά...

 Κανείς στην τηλεόραση δε μίλησε για αλληλεγγύη,για συλλογικότητα.Είσαι μόνος και έτσι θέλουν.Μόνο και τρομαγμένο.

[παρα-φιλολογίες]: αλλαγές στο νόμο-πλαίσιο (κα Διαμαντοπούλου...Μας κακομαθαίνετε...)

http://www.tovima.gr/society/article/?aid=440794

 Η κα Διαμαντοπούλου (και εν όψει των εκλογών στα ΑΕΙ) αποφάσισε να κάνει κάποιες μεταρρυθμίσεις σε αυτό το κορυφαίο νομοσχέδιο της ίδιας και του επιτελείου της για το οποίο -πραγματικά- θα μείνουν στην ιστορία...

 Διάβασα και σας μεταφέρω τα συμπεράσματά μου γι αυτά που διάβασα στο συν-κείμενο...

 1) Συγνώμη που μειώσαμε τις προσλήψεις.Δε θα τις μειώσουμε τελικά.
2)Και θα αυξήσουμε τις προσλήψεις και θα προσλαμβάνετε όποιους θέλετε όπως γινόταν πάντα...
3)Συγνώμη που σκεφτήκαμε να αυξήσουμε τον έλεγχο στα διδακτορικά.Και τα παιδιά μας?Μάλιστα κύριοι,παιδιά μας τόσα χρόνια περνάνε τα μαθήματα με το σπαθί του(κομματός)ς...Τώρα πως περιμένετε ξαφνικά να τα καταφέρουν;A πα πα πα πα...Τι άνθρωποι είστε εσείς...

*Στο ζήτημα των εκλογών...Τα αιτήματα της ακαδημαϊκής κοινότητας ικανοποιούνται ως επί το πλείστον,αλλά και πάλι,είναι το σύστημα αξιοκρατικό όταν οι κομματοσκυλικές παρατάξεις "ρίχνουν κυβερνήσεις" με τις υποδείξεις του κόμματος;Ούτε με τους μεν ούτε με τους δε.Νομίζω ότι το εν λόγω ζήτημα χρίζει εξ'ολοκλήρου θεσμικής μεταρρύθμισης.

Έτσι ο πρύτανης,κος Peregrinus, και το λοιπό συφερτό θα ικανοποιηθεί,αφού δε θίχτηκαν τα συμφέροντά του και όλα θα γίνουν καλά...

 Πείτε με περίεργη,αλλά εγώ αντιμετωπίζω πρόβλημα με τα συγγράμματα γιατί το πανέξυπνο πλαίσιο της Διαμαντοπούλου προβλέπει ΕΝΑ σύγγραμμα για κάθε μάθημα ή που θα ήθελα οι καθηγητές  να επιλέγονται για το εξαιρετικό τους έργο και τις παιδαγωγικές τους ικανότητες,γεγονός που θα εμπόδιζε πολλούς από τους κυρίους που διδάσκουν να συνεχίσουν να εγκληματούν απέναντι στη γνώση.Έχω πρόβλημα που ο "Νεοελληνικός Λόγος" δίδεται ως σύγγραμμα αντί να βρίσκεται στην ανακύκλωση ή με τον συμπαθέστατο κύριο που μας υποχρέωσε να αγοράσουμε το βιβλίο του αφού είναι μέρος της εξεταστέας ύλης.Έχω τεράστιο ζήτημα και με τα μπλε και πράσσινα σκουπίδια που λερώνουν τον τόπο.

 Αφού λοιπόν το επιτελείο που εκπονεί το μαγευτικό αυτό πράγραμμα,θεωρεί πως έχει περισσότερα να διαθέσει,ας τα διαθέσει σε αυτά που θα προάγουν τη γνώση και το πανεπιστήμιο και το δημόσιο χαρακτήρα του,όχι τα ακαδημαϊκά συμφέροντα.