Το πνεύμα της εποχής στην ελλάδα της κρίσης,του μνημονίου,των περικοπών,της παράλογης φορολογίας και τα λοιπά που είναι λίγο-πολύ γνωστά σε όλους,σε συνάρτηση με το πνεύμα των χριστουγέννων και την αρχή του νέου έτους (ω,τι χαρά!) επανέφερε στο προσκήνιο τη λέξη "φιλανθρωπία".
Φυσικά όπως θυμόμαστε και από τα ghosts of the christmas past,επανέρχεται κάθε χρονιά,αφού "όλοι οι άνθρωποι γίνονται καλύτεροι τα χριστούγεννα", αλλά φέτος,δεδομένης της κατάστασης αυτή η προσπάθεια επίδειξης καλοσύνης εντάθηκε συστηματικά.Αρκεί να σκεφτούμε πολλές εκπομπές των πτωχών πλην τίμιων καναλιών,τις καλές εταιρίες κινητής τηλεφωνίας,την εντατικοποίηση των εράνων στις κατά τόπους εκκλησιαστικές υπηρεσίες και άλλα πληκτικά...
Μία έρευνα για τους γνωστούς φιλάνθρωπους στό ελληνικό κοινό,παρουσιάζει στις πρώτες θέσεις την κυρία Βαρδινογιάννη,τον Bono (U2) ο οποίος διατέλεσε και τρις υποψήφιος για νόμπελ ειρήνης (άλλες συμπαθητικές υποψηφιότητες ήταν αυτή του Χίτλερ η οποία δυστυχώς αποσύρθηκε και μας στέρησε τη χαρά για άλλο ένα ανέκδοτο τύπου Nobel,και του Μουσολίνι),ο κύριος Λάτσης με τη χρυσή φράση του
«Δουλειές πάντα έξω, στnν Eλλάδα μόνο φιλανθρωπίες» (αυτή η μεγαλοψυχία σας...).Επίσης,η πάντα συγκινητική ανάδειξη των Πρεσβείρων Καλής Θελήσεως...Όλο αυτό το συνοθύλευμα δεν αφήνει κανένα ασυγκίνητο...Να ευθύνεται άραγε η μεγαλοψυχία,ο αλτρουισμός,τα σπάνια ανθρωπιστικά συναισθήματα που διέπουν τα ανωτέρω υποκείμενα?
Η φιλανθρωπία,θεωρημένη μικροσκοπικά και στα δεδομένα της ελληνικής κοινωνίας είναι στενά συνυφασμένη με το χριστιανισμό.Κατά την περίοδο της αρχαιότητας στην αθηναϊκή πόλη-κράτος ίσχυε ο νόμος της σεισάχθειας (σείω+άχθος) με κατεύθυνση από τον έχοντα στον μη έχοντα και όχι αντιστρόφως,συνεπώς ήταν και μία αυτονόητη και θεσμοθετημένη ενέργεια και όχι μία πράξη η οποία υπάγεται στην "καλή θέληση" και σε καθιστά "καλύτερο άνθρωπο".H πάροδος του χρόνου και του θρησκεύματος οδήγησε σταδιακά στην κατάσταση που γνωρίζουμε σήμερα.
Στους δρόμους της Αθήνας ανθρώπινα κορμία κείτονται στους δρόμους,χέρια λερωμένα πληθαίνουν κάθε μέρα,απλώνονται απελπισμένα με ειλικρινή ανάγκη για ένα κομμάτι ψωμί.Είδα ανθρώπους ζωντανούς να πλένονται στα συστήματα ποτίσματος του γκαζόν στα πάρκα της αθήνας και έναν άνθρωπο χαμογελαστό να παίρνει από τα σκουπίδια μία μισοφαγωμένη πίτα από αυτές που πέταξα γιατί χόρτασα με το φαγητό μου,μία γιαγιά που είχε κουλουριάστει στην είσοδο μίας πολυκατοικίας και ένα ζευγάρι ηλικιωμένων που έκλαιγε εξ'αιτίας των προσβολών που δέχτηκε από καθαρούς και τρέντι νεαρούς .Είδα κι εμένα,να γυρνάω στο σπίτι μου που πάντα μόλις μπαίνεις φαντάζει τρομερά ζεστό,χώθηκα γρήγορα κάτω από τις κουβέρτες στο αγαπημένο μου στρώμα.Το πρωί, αφού είχα δίλημμα ανάμεσα σε φραπέ ή καπουτσίνο,γαλοπούλα ή πάριζα για το τοστάκι μου,έβαλα τις φωνές στη μανούλα μου επειδή έφτιαχνε λαχανόριζο και της ζήτησα να φτιάξει κάτι επιπλέον για 'μενα.
Όταν κάποια στιγμή έφτασε στα χέρια μου "Η πτώση",κομβικό σημείο για την είσοδο ενός νέου έρωτα με έναν από τους πιο ιδιαίτερους,κατά την προσωπική μου άποψη,λογοτέχνες,τον A. Camus μπήκα σε μία περίεργη διαδικασία αμφισβήτησης,προσωπικής.Ο "έκπτωτος" ήρωάς μας, ένας μέχρι πρότεινως μεγαλοαστός,αγαπημένος και γνωστός στον κύκλο των ευγενών του Παρισίου,με ευγενές επάγγελμα και ζωή "ταιριαστή", ένας φιλάνθρωπος,ένας κύριος με το κουστούμι και τη γραβάτα του,που κάποια στιγμή συνειδητοποιεί πως οι πράξεις του,ακόμα και οι πιο αξιόλογες,είχαν ως βαθύτερο έρεισμα τον τεράστιο εγωκεντρισμό του,που τρεφόταν από τη φαινομαινική καλοσύνη και φιλανθρωπία,την ωραία του εικόνα η οποία συμπληρωνόταν από από μία εκλεπτυσμένη φύση.Και όλα αυτά εως τη στιγμή που αποφάσισε να...σκεφτεί.Αυτό το συγκινητικό,θα έλεγα,πορτραίτο ανθρώπου,δε μας είναι άγνωστο.Άρκει να αναλογιστεί κανείς όλες τις κυρίες των πλουσίων που ασχολούνται με τη "φιλανθρωπία" (δακρύζω...).
Μία άλλη στιγμή,αργότερα,ένας ψυχολόγος,απόφοιτος γνωστού ιδιωτικού κολεγίου πληρωμένου από την αγαπητή οικογένεια,κάτοικος προαστίων με θέα στη θάλασσα,ο οποίος αρεσκόταν σε φιλάνθρωπες πράξεις αλλά ένεκα διαφωνιών με τον ακροκαπιταλιστή πατέρα επέστρεψε με το κεφάλι χαμηλα στην οικογενειακή πολιτική για να μη χάσει τα κεκτημένα του δικαιώματα,μου είχε ασκήσει μία τέτοιου είδους κριτική,ανάλογη με τον προ πτώσεως χαρακτήρα,ατυχώς όχι ενώπιόν μου,για να έχω την ευκαιρία να εκθέσω τις απόψεις μου επί του ζητήματος...
Το καπιταλιστικό έχει στην κορυφή την μειοψηφία η οποία συγκεντρώνει τον πλούτο,τις αστική,μεσοαστική και μικροαστική τάξη,οι οποίες εργάζονται με αντίστροφη σειρά για να παρέχουν τον πλούτο στην κορυφή της πυραμίδας και μία μάζα εξαθλιωμένων για να την βλέπουν οι υπόλοιποι και να παλεύουν περισσότερο για να μη φτάσουν στο ίδιο επίπεδο.Είναι φανερό πως όσο πιο κοντά είσαι στη βάση,τόσο περισσότερο τρέχεις...Βέβαια σε αυτή τη Μonopoly,οπού δεν είσαι ούτε αυτό το ξεχωριστό που σε έμαθαν να πιστεύεις ότι είσαι,ούτε σπάνιο,ούτε μοναδικό,είσαι απλά,όπως πολύ πετυχημένα είχε πει κάποτε ο Tyler Durden "Listen up, maggots. You are not special. You are not a beautiful or unique snowflake. You're the same decaying organic matter as everything else.".Επίσης δεν είσαι και τίποτε περισσότερο από ένα ψηφίο σε μετρήσιμα μεγέθη,ένας ακόμα,τόσο μικρός που θα πρέπει να αμφισβητήσεις και την ίδια σου την ύπαρξη.Ποιό νουμεράκι νομίζεις ότι έχεις στο 6,551,198,404?
Αλλά συνεχίζεις να τρέχεις για το νέο σου αυτοκίνητο,να δουλεύεις σα σκλάβος για περισσότερα λεφτά [απόδειξη ότι ο άνθρωπος είναι φύσει σαδομαζοχιστικό ον είναι η θεσμοτέτηση της δουλειάς.Γιατί κάτι τόσο άρρωστο όπως η αμοιβόμενη δουλεία να θεωρείται θεμιτο?].Α!Πού είχα μείνει?Ναι!Λεφτά,λεφτά,λεφτά,λεφτά....Κατανάλωση,κατανάλωση,κατανάλωση!Είσαι το γυαλιστερό σου αυτοκίνητο,είσαι το πανάκριβό σου παντελόνι Diesel,είσαι το funky μπλουζάκι σου Pepe Jeans,είσαι το νέο σου διαμέρισμα,ο σούπερ καφές σου από τα Starbucks,και ο νέος ριγέ καναπές σου από τα Ikea...Είσαι πετυχημένος,έχεις όλα όσα θα έπρεπε να έχεις.Έχεις όλα όσα σου είπαν ότι έχει ένας πετυχημένος.
Στην αναζήτηση ορισμού της ευτυχίας ένα αλκοολικό βράδυ μπορεί να μη φτάσαμε στην ίδια αλλά νομίζω πως τουλάχιστον αυτός θα είναι ο δρόμος για να πας,όταν απαλλαγείς από όλες τις κοινωνικές δεσμεύσεις και ανάγκες και μπορείς μόνος σου,ελεύθερα να πράττεις,να ποθείς και να αποφασίζεις μακριά από δεσμά,όταν είσαι εσύ και μόνο εσύ,χωρίς όρους,χωρίς όρια.
Που ήθελα να καταλήξω με όλα αυτά;
Δεν είναι φιλανθρωπία,δεν είναι βοήθεια,δεν είναι συμπόνοια,δεν είναι χριστιανισμός.Είναι το αυτονόητο.Είμαι εγώ,είναι τα αδέρφια μου και τα παιδιά μου που πεινούν,διψούν και δακρύζουν.Είμαι εγώ που απλώνω το χέρι στον περαστικό.Είμαι εγώ που είμαι άνθρωπος,είμαι εγώ που μία τυχαία συγκυρία με έφερε εδώ χωρίς λεφτά και μαζί τους ξεπουλήθηκε και η αξιοπρέπειά μου.Είμαι εγώ που θα ζήσω όσο όλοι,λίγο περισσότερο ή λιγότερο,μικρή σημασία έχει,είμαι εγώ που θα σαπίζω δίπλα σου.Με ή χωρίς λεφτά.Κανένας άνθρωπος δεν είναι λιγότερο άνθρωπος εξ'αιτίας της γέννησής του σε λάθος κοινωνική τάξη.Κανείς δεν έχει λιγότερο δικαίωμα στην αξιοπρέπεια,στην ισότητα,στο αυτονόητο της ανθρώπινης διαβίωσης.
Κανείς μόνος του δεν μπορεί να αλλάξει τον κόσμο.Αυτό όμως δε σημαίνει πως παύει να κάνει το καλύτερο που μπορεί κάθε δευτερόλεπτο.
Στην μικρή μου Κωσταντίνα,που ένας άστεγος ξεψύχησε μπροστά στα μάτια της.
Where is my mind?
Φυσικά όπως θυμόμαστε και από τα ghosts of the christmas past,επανέρχεται κάθε χρονιά,αφού "όλοι οι άνθρωποι γίνονται καλύτεροι τα χριστούγεννα", αλλά φέτος,δεδομένης της κατάστασης αυτή η προσπάθεια επίδειξης καλοσύνης εντάθηκε συστηματικά.Αρκεί να σκεφτούμε πολλές εκπομπές των πτωχών πλην τίμιων καναλιών,τις καλές εταιρίες κινητής τηλεφωνίας,την εντατικοποίηση των εράνων στις κατά τόπους εκκλησιαστικές υπηρεσίες και άλλα πληκτικά...
Μία έρευνα για τους γνωστούς φιλάνθρωπους στό ελληνικό κοινό,παρουσιάζει στις πρώτες θέσεις την κυρία Βαρδινογιάννη,τον Bono (U2) ο οποίος διατέλεσε και τρις υποψήφιος για νόμπελ ειρήνης (άλλες συμπαθητικές υποψηφιότητες ήταν αυτή του Χίτλερ η οποία δυστυχώς αποσύρθηκε και μας στέρησε τη χαρά για άλλο ένα ανέκδοτο τύπου Nobel,και του Μουσολίνι),ο κύριος Λάτσης με τη χρυσή φράση του
«Δουλειές πάντα έξω, στnν Eλλάδα μόνο φιλανθρωπίες» (αυτή η μεγαλοψυχία σας...).Επίσης,η πάντα συγκινητική ανάδειξη των Πρεσβείρων Καλής Θελήσεως...Όλο αυτό το συνοθύλευμα δεν αφήνει κανένα ασυγκίνητο...Να ευθύνεται άραγε η μεγαλοψυχία,ο αλτρουισμός,τα σπάνια ανθρωπιστικά συναισθήματα που διέπουν τα ανωτέρω υποκείμενα?
Η φιλανθρωπία,θεωρημένη μικροσκοπικά και στα δεδομένα της ελληνικής κοινωνίας είναι στενά συνυφασμένη με το χριστιανισμό.Κατά την περίοδο της αρχαιότητας στην αθηναϊκή πόλη-κράτος ίσχυε ο νόμος της σεισάχθειας (σείω+άχθος) με κατεύθυνση από τον έχοντα στον μη έχοντα και όχι αντιστρόφως,συνεπώς ήταν και μία αυτονόητη και θεσμοθετημένη ενέργεια και όχι μία πράξη η οποία υπάγεται στην "καλή θέληση" και σε καθιστά "καλύτερο άνθρωπο".H πάροδος του χρόνου και του θρησκεύματος οδήγησε σταδιακά στην κατάσταση που γνωρίζουμε σήμερα.
Στους δρόμους της Αθήνας ανθρώπινα κορμία κείτονται στους δρόμους,χέρια λερωμένα πληθαίνουν κάθε μέρα,απλώνονται απελπισμένα με ειλικρινή ανάγκη για ένα κομμάτι ψωμί.Είδα ανθρώπους ζωντανούς να πλένονται στα συστήματα ποτίσματος του γκαζόν στα πάρκα της αθήνας και έναν άνθρωπο χαμογελαστό να παίρνει από τα σκουπίδια μία μισοφαγωμένη πίτα από αυτές που πέταξα γιατί χόρτασα με το φαγητό μου,μία γιαγιά που είχε κουλουριάστει στην είσοδο μίας πολυκατοικίας και ένα ζευγάρι ηλικιωμένων που έκλαιγε εξ'αιτίας των προσβολών που δέχτηκε από καθαρούς και τρέντι νεαρούς .Είδα κι εμένα,να γυρνάω στο σπίτι μου που πάντα μόλις μπαίνεις φαντάζει τρομερά ζεστό,χώθηκα γρήγορα κάτω από τις κουβέρτες στο αγαπημένο μου στρώμα.Το πρωί, αφού είχα δίλημμα ανάμεσα σε φραπέ ή καπουτσίνο,γαλοπούλα ή πάριζα για το τοστάκι μου,έβαλα τις φωνές στη μανούλα μου επειδή έφτιαχνε λαχανόριζο και της ζήτησα να φτιάξει κάτι επιπλέον για 'μενα.
Όταν κάποια στιγμή έφτασε στα χέρια μου "Η πτώση",κομβικό σημείο για την είσοδο ενός νέου έρωτα με έναν από τους πιο ιδιαίτερους,κατά την προσωπική μου άποψη,λογοτέχνες,τον A. Camus μπήκα σε μία περίεργη διαδικασία αμφισβήτησης,προσωπικής.Ο "έκπτωτος" ήρωάς μας, ένας μέχρι πρότεινως μεγαλοαστός,αγαπημένος και γνωστός στον κύκλο των ευγενών του Παρισίου,με ευγενές επάγγελμα και ζωή "ταιριαστή", ένας φιλάνθρωπος,ένας κύριος με το κουστούμι και τη γραβάτα του,που κάποια στιγμή συνειδητοποιεί πως οι πράξεις του,ακόμα και οι πιο αξιόλογες,είχαν ως βαθύτερο έρεισμα τον τεράστιο εγωκεντρισμό του,που τρεφόταν από τη φαινομαινική καλοσύνη και φιλανθρωπία,την ωραία του εικόνα η οποία συμπληρωνόταν από από μία εκλεπτυσμένη φύση.Και όλα αυτά εως τη στιγμή που αποφάσισε να...σκεφτεί.Αυτό το συγκινητικό,θα έλεγα,πορτραίτο ανθρώπου,δε μας είναι άγνωστο.Άρκει να αναλογιστεί κανείς όλες τις κυρίες των πλουσίων που ασχολούνται με τη "φιλανθρωπία" (δακρύζω...).
Μία άλλη στιγμή,αργότερα,ένας ψυχολόγος,απόφοιτος γνωστού ιδιωτικού κολεγίου πληρωμένου από την αγαπητή οικογένεια,κάτοικος προαστίων με θέα στη θάλασσα,ο οποίος αρεσκόταν σε φιλάνθρωπες πράξεις αλλά ένεκα διαφωνιών με τον ακροκαπιταλιστή πατέρα επέστρεψε με το κεφάλι χαμηλα στην οικογενειακή πολιτική για να μη χάσει τα κεκτημένα του δικαιώματα,μου είχε ασκήσει μία τέτοιου είδους κριτική,ανάλογη με τον προ πτώσεως χαρακτήρα,ατυχώς όχι ενώπιόν μου,για να έχω την ευκαιρία να εκθέσω τις απόψεις μου επί του ζητήματος...
Το καπιταλιστικό έχει στην κορυφή την μειοψηφία η οποία συγκεντρώνει τον πλούτο,τις αστική,μεσοαστική και μικροαστική τάξη,οι οποίες εργάζονται με αντίστροφη σειρά για να παρέχουν τον πλούτο στην κορυφή της πυραμίδας και μία μάζα εξαθλιωμένων για να την βλέπουν οι υπόλοιποι και να παλεύουν περισσότερο για να μη φτάσουν στο ίδιο επίπεδο.Είναι φανερό πως όσο πιο κοντά είσαι στη βάση,τόσο περισσότερο τρέχεις...Βέβαια σε αυτή τη Μonopoly,οπού δεν είσαι ούτε αυτό το ξεχωριστό που σε έμαθαν να πιστεύεις ότι είσαι,ούτε σπάνιο,ούτε μοναδικό,είσαι απλά,όπως πολύ πετυχημένα είχε πει κάποτε ο Tyler Durden "Listen up, maggots. You are not special. You are not a beautiful or unique snowflake. You're the same decaying organic matter as everything else.".Επίσης δεν είσαι και τίποτε περισσότερο από ένα ψηφίο σε μετρήσιμα μεγέθη,ένας ακόμα,τόσο μικρός που θα πρέπει να αμφισβητήσεις και την ίδια σου την ύπαρξη.Ποιό νουμεράκι νομίζεις ότι έχεις στο 6,551,198,404?
Αλλά συνεχίζεις να τρέχεις για το νέο σου αυτοκίνητο,να δουλεύεις σα σκλάβος για περισσότερα λεφτά [απόδειξη ότι ο άνθρωπος είναι φύσει σαδομαζοχιστικό ον είναι η θεσμοτέτηση της δουλειάς.Γιατί κάτι τόσο άρρωστο όπως η αμοιβόμενη δουλεία να θεωρείται θεμιτο?].Α!Πού είχα μείνει?Ναι!Λεφτά,λεφτά,λεφτά,λεφτά....Κατανάλωση,κατανάλωση,κατανάλωση!Είσαι το γυαλιστερό σου αυτοκίνητο,είσαι το πανάκριβό σου παντελόνι Diesel,είσαι το funky μπλουζάκι σου Pepe Jeans,είσαι το νέο σου διαμέρισμα,ο σούπερ καφές σου από τα Starbucks,και ο νέος ριγέ καναπές σου από τα Ikea...Είσαι πετυχημένος,έχεις όλα όσα θα έπρεπε να έχεις.Έχεις όλα όσα σου είπαν ότι έχει ένας πετυχημένος.
Στην αναζήτηση ορισμού της ευτυχίας ένα αλκοολικό βράδυ μπορεί να μη φτάσαμε στην ίδια αλλά νομίζω πως τουλάχιστον αυτός θα είναι ο δρόμος για να πας,όταν απαλλαγείς από όλες τις κοινωνικές δεσμεύσεις και ανάγκες και μπορείς μόνος σου,ελεύθερα να πράττεις,να ποθείς και να αποφασίζεις μακριά από δεσμά,όταν είσαι εσύ και μόνο εσύ,χωρίς όρους,χωρίς όρια.
Που ήθελα να καταλήξω με όλα αυτά;
Δεν είναι φιλανθρωπία,δεν είναι βοήθεια,δεν είναι συμπόνοια,δεν είναι χριστιανισμός.Είναι το αυτονόητο.Είμαι εγώ,είναι τα αδέρφια μου και τα παιδιά μου που πεινούν,διψούν και δακρύζουν.Είμαι εγώ που απλώνω το χέρι στον περαστικό.Είμαι εγώ που είμαι άνθρωπος,είμαι εγώ που μία τυχαία συγκυρία με έφερε εδώ χωρίς λεφτά και μαζί τους ξεπουλήθηκε και η αξιοπρέπειά μου.Είμαι εγώ που θα ζήσω όσο όλοι,λίγο περισσότερο ή λιγότερο,μικρή σημασία έχει,είμαι εγώ που θα σαπίζω δίπλα σου.Με ή χωρίς λεφτά.Κανένας άνθρωπος δεν είναι λιγότερο άνθρωπος εξ'αιτίας της γέννησής του σε λάθος κοινωνική τάξη.Κανείς δεν έχει λιγότερο δικαίωμα στην αξιοπρέπεια,στην ισότητα,στο αυτονόητο της ανθρώπινης διαβίωσης.
Κανείς μόνος του δεν μπορεί να αλλάξει τον κόσμο.Αυτό όμως δε σημαίνει πως παύει να κάνει το καλύτερο που μπορεί κάθε δευτερόλεπτο.
Στην μικρή μου Κωσταντίνα,που ένας άστεγος ξεψύχησε μπροστά στα μάτια της.
Where is my mind?
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου