[επίκαιρα]: χρονικό και σκέψεις

Γεγονότα:

  Είναι νωρίς το απόγευμα.Ετοιμαζόμαστε να κατέβουμε στο Σύνταγμα.Παράλληλα παρακολουθούμε  τις εξελίξεις αφού ήδη από νωρίς είχαν ξεκινήσει τα επεισόδια.Καταφέρνουμε να φτάσουμε με μεταφορικό μέσο μέχρι την πλατεία Κουμουνδούρου και μετά με τα πόδια.Στην Ομόνοια βρίσκουμε τους συγκεντρωμένους του Π.Α.ΜΕ..Η προσέλευσή τους,αν μη τι άλλο,αθρόα.Συνεχίζουμε κατεβαίνοντας την Πανεπιστημίου η οποία ήταν γεμάτη από διαδηλωτές.Φτάνοντας στα Προπύλαια και αφού βλέπουμε τη φωτιά σε μία τράπεζα (όχι,δε λυπάμαι καθόλου) συνεχίζουμε για πλατεία.Η λαοθάλασσα που βρίσκουμε μπροστά μας,μας κάνει να μετακινηθούμε στη Χαλκοκονδύλη όπου τα πράγματα,σε αυτό το χρονικό σημείο,ήταν πιο ήρεμα και έτσι καταφέρνουμε,αφού πέφτουμε πάνω στις κλούβες πριν το Σύνταγμα,να μπούμε στα στενά και να φτάσουμε.Σταματάμε μπροστά από τη βουλή.Δε συμβαίνει τίποτα.Ένα τεράστιο πλήθος διαδηλώνει όπως του πρέπει.Μαθαίνουμε ότι τα κανάλια μιλούν για 100.000...Εμείς,από αυτά που είδαμε και μόνο μιλάμε για τουλάχιστον 500.000-600.000 άτομα.Σήμερα ακούστηκε να γίνεται λόγος και για ένα εκατομμύριο ψυχές.

 Δεν αργούν να πέσουν τα πρώτα δακρυγόνα.Το εντυπωσιακό είναι πως αυτή τη φορά δε χρησιμοποιήσαν ούτε καν τους φίλους τους,γνωστούς και ως "άγνωστοι-γνωστοί,κουκουλοφόροι,αναρχικοί" και άλλα τέτοια συμπαθητικά,πέταγαν κατ'ευθείαν (sic) "γιατί έτσι".Αρχικά η συχνότητα ήταν τρία με τέσσερα ανά δεκάλεπτο,οπότε αναλόγως του σημείου στο οποίο βρισκόσουν και τον παράγοντα του ανέμου,κάποια σε ενοχλούσαν,κάποια όχι.Όλα αυτά μέχρι τις δέκα το βράδυ...

  Χωρίς καμία αιτία,ξανά,πέφτει το πρώτο δακρυγόνο πίσω μας.Ψύχραιμα,μετακινούμαστε προς τα εμπρός και οι καλοί μας φίλοι αρχίζουν να πετούν και μπροστά μας.Ο κόσμος εν μέσω πανικού (δυστυχώς) τρέχει προς τις σκάλες όπου επικρατεί ένας χαμός,τα δακρυγόνα έχουν αρχίσει να ρίχνονται ακατέσχετα και η ατμόσφαιρα είναι αποπνικτική.Τραγικότερα,τα καθίκια,ρίχνουν δακρυγόνα και πάνω στον κόσμο,πάνω στις σκάλες.Αφού ο κόσμος καταφέρνει να κατέβει στο χώρο της πλατείας,τα ματ ακολουθούν κατά πόδας και συνεχίζουν την ακατάπαυστη ρίψη χημικών.Προσπαθώντας να πάρουμε μια ανάσα νιώθω το χέρι ενός φίλου να με τραβά και γυρνώντας στιγμιαία πίσω βλέπω τα αγόρια των ματ να έρχονται τρέχοντας ενάντια στον πνιγμένο από τα χημικά κόσμο,πετώντας παράλληλα και νέα.Μέσα σε λίγα λεπτά απέκλειαν τα στενά για να μην μπορεί ο κόσμος να ενωθεί ξανά...

 Αυτά είναι τα γεγονότα που είδα και γνωρίζω πως υπάρχουν πολλά ακόμα που δεν είδα,στην Ερμού και στους δρόμους περιμετρικά του Συντάγματος.Ο μόνος λόγος καταγραφής των ήδη γνωστών γεγονότων είναι για όσους εχθές ήταν απασχολημένοι με το ματς ολυμπιακού-παναθηναϊκού στο μπάσκετ και έχουν λύσει τα προβλήματά τους,ή αυτούς που φοβήθηκαν και τα είδαν στις ειδήσεις,ή και όλους αυτούς που η μαμά τους έμαθε να "κοιτάνε τη δουλεια (άτονο) τους" ,για όλους αυτούς που ακόμα πιστεύουν στην τηλεόραση που έλεγε ότι ήμασταν λίγοι,πως "καίγεται η Αθήνα" και πως όλα αυτά έγιναν εξ'αιτίας των επιθέσεων των "αγνώστων-γνωστών".


Σκέψεις:

 Χαμογέλασα για τα Starbucks και για κάθε τράπεζα φλεγόμενη,χωρίς καμία ενοχή.Τα σύμβολα της αλλοτρίωσης και του σάπιου καπιταλιστικού φασισμού μας...Και να λυπηθώ;Εύχομαι να καίγονται κάθε μέρα μέχρι τίποτε να μη μείνει που να τα θυμίζει.Και η βία δεν είναι λύση...Μα είδαμε ποτέ επανάσταση δίχως αίμα;Νομίζω όχι.Και όπως έγραψε και ο κύριος Τάσος Λειβαδίτης:

"Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
δεν θα πάψεις ούτε στιγμή ν’ αγωνίζεσαι
για την ειρήνη και για το δίκιο.
Θα βγεις στους δρόμους , θα φωνάξεις
τα χείλη σου θα ματώσουν απ’ τις φωνές
Το πρόσωπό σου θα ματώσει απ’ τις σφαίρες
μα δε θα κάνεις ούτε βήμα πίσω..."



 Ένοιωσα θλίψη όταν,γυρνώντας προς Μοναστηράκι,έτυχε να γίνω μάρτυρας πλιατσικολογήματος.Ακόμα και την κρίσιμη στιγμή έγινε ξεκάθαρο πως όλα αυτά τα ζώα δε θα γίνουν ποτέ κάτι άλλο.Μόλις πεινάσουν θα έρθουν να συνταχθούν μαζί μας και μόλις βολευτούν θα επιστρέψουν στα μπουζούκια.Ένοιωσα θλίψη όταν,επιστρέφοντας, συναντούσα ανθρωπίσκους καλοφτιαγμένους που είτε γύρναγαν είτε πήγαιναν για το ποτάκι τους...Μήπως άλλωστε σε αυτό δεν μπορεί να αποδοθεί η φράση "η γη δεν παύει να γυρίζει"...Ένοιωσα θλίψη για τη γενιά μου και για τις προηγούμενες,και την ευθύνη που μας βαραίνει για κάθε επόμενη.Μέσα σε ένα χάος σιωπής και σκέψεων μου πέρασε στιγμιαία  "αν το παιδί του ματατζή ή το εγγόνι του δε γίνει μπάτσος και ρωτήσει τον μπαμπά του:
-Πατέρα όταν κατέστρεφαν και ξεπούλουσαν τη ζωή μου,τι έκανες για εμένα;
-Βάραγα όσους διαμαρτύρονταν παιδί μου,εγώ είμαι εξουσία."





 Κάθε εποχή στήνει τα δικά της μνημεία...Την ώρα του χαμού,εγκλωβισμένοι στο δρόμο μεταξύ της βουλής και της πλατείας,πνιγμένοι από τα δακρυγόνα και έχοντας απομακρυνθεί από τις σκάλες για να αποφύγουμε το ποδοπάτημα,έχουμε αγκαλιαστεί με ένα φίλο σφικτά και υπομένουμε.Πράγματι,ακούγοντας τα σφυρίγματα από τα δακρυγόνα,τον κόσμο να φωνάζει απελπισμένος,μπορείς εύκολα να πανικοβληθείς.Εκείνη τη στιγμή,μου έδωσε ένα φιλί στο μέτωπο.Έτσι βίωσα ακριβώς τι σήμαινε το ωραίο σύνθημα που είχα διαβάσει κάποτε "Πόλεμος και Τρυφερότητα".

 Έρωτας και Επανάσταση
Στον κόσμο του καταναλωτισμού δε μαθαίνεις να ερωτεύεσαι.Εμπαιδώνοντας την αγοραπωλησία και τις συναλλαγές ως το ενδεδειγμένο μέσο,το βιομηχανικό προϊόν ως το κατάλληλο (και) για εσένα και έχοντας χάσει όλα αυτά που μας κάνουν μοναδικούς ανάμεσα στο σύνολο των μοναδικών ανθρώπων ξεχάσαμε πως είναι ο έρωτας...Έρωτας για τα πάντα.Εραστές του έρωτα και εραστές της ζωής...

Οι άλλοι:

 Αυτοί που αδιαμαρτύρητοι έμειναν στα σπίτια τους,αυτοί που δε νοιάστηκαν για το κοινό καλό,είναι έκτροπα και κοινωνικά απόβλητα.Ζώα ανάξια να φέρουν το όνομα της ανθρώπινης ιδιότητας.Φτύνετε μόλις τους βλέπετε.Αδιακρίτως.Είναι επικίνδυνοι.Μπορεί να ξαναψηφίσουν ΠαΣοΚ.


Ου-topic-α:

 H Αριστερά έχει μία φωνή τεράστια η οποία δεν ακούγεται γιατί είναι κατακερματισμένη σε ομάδες,οργανώσεις,υπο-οργανώσεις,κινήσεις,κινήματα,που όλα (με εξαίρεση και σωστή παρατήρηση ενός φίλου,το σταλινικών καταβολών, παρωχημένο κκε,με το οποίο είναι αδύνατο να συνεννοηθεί κανείς,αφου αν συμφωνήσεις με την Αλέκα θα την αναγκάσεις να διαφωνήσει με τον εαυτό της για να μη συμφωνήσει μαζί σου).Αν ποτέ η αριστερά έβλεπε όλα τα κοινά που την ενώνουν αντί να ψάχνει να βρει αυτά που τη χωρίζουν,θα είχαμε ελπίδα.