Είναι ένα από τα πρωινά που ξυπνάω και τα πρώτα τραγούδια με οδηγούν σε κάτι παλιό,γνώριμο και πολύ αγαπημένο,όπως το live των Floyd στο αρχαίο θέατρο της Πομπηίας σε μία παράσταση όπου έγινε "κεκλεισμένων των θυρών" και απλά βιντεοσκοπήθηκε για το κοινό.Έτσι έχουμε σήμερα ήχο και εικόνα από αυτό το διονυσιακό,μυστικιστικό γλέντι,που έστησαν τα αγόρια από το Liverpool,σε ένα χώρο που η ατμόσφαιρά του είναι μόνη της ήδη φορτισμένη μυστήριο και θάνατο....Κάπου εκεί αρχίζω να αισθάνομαι μια γλυκιά ευφορία που είχα την τύχη να έχω ως κληροδότημα ακουστικό αυτό το τεράστιο μουσικό έργο,όπως και πολλά άλλα,όπως και πολλά ακόμα συγκροτήματα που έχουν γράψει το όνομά τους στις σελίδες της μουσικής ιστορίας.
Συχνά σκέφτομαι αν ένα παιδί σήμερα δεκατριών ή δεκαπέντε χρονών θα μπορεί να φέρει μια παράσταση στο μυαλό του στο άκουσμα του ονόματος Led Zeppelin ή θα σε κοιτάζει με απορία σαν κάτι παρωχημένο,ξεπερασμένο και αδιάφορο.
Παλιότερα τα παιδιά κληρονομούσαν τα βινύλια από τους μπαμπάδες τους και μάζευαν το χαρτζιλίκι τους για καιρό για να πάρουν ένα δισκάκι,μετά ακολούθησε η κασέτα,το cd και οι ίδιοι άνθρωποι,με το ίδιο ψυχικό σθένος συνέχισαν και συνεχίζουν να συλλέγουν μουσικές με ρίζες και εξήντα χρόνια πριν.
Όταν τύχει να μιλήσω με άτομα που δεν έχουν μουσικά ακούσματα κοντά στα δικά μου (και ξέρω πως έχει τύχει σε όλους αυτό) σου λένε πάντα (μα πάντα),"θα μεγαλώσεις και θα δεις".Ναι,εντάξει,γνώριζα πως με τα χρόνια η ακουστική ικανότητα,όπως και όλες οι άλλες,φθίνουν.Αλλά εδώ το ζήτημα είναι και λίγο πιο εγκεφαλικό.Μάλλον εννοούν ότι μεγαλώνοντας χάνεις τη διάθεση για σκέψη.Πιθανό.Μετά φθίνει και η κριτική σου ικανότητα.
Τα σημερινά τραγούδια,συγκινητικά αδιάφορα,μοιάζουν τόσο μεταξύ τους όσο και οι φωνές που τα ερμηνεύουν.Ανατέλλουν για ένα μήνα,ίσως δύο και μετά χάνονται στο νεκροταφείο των πεπαλαιωμένων hits αφού σε τίποτα δε διέφεραν από τα προηγούμενα ή τα επόμενα.Αδιάφορες συνθέσεις με ευκολοχώνευτο στιχάκι και έτοιμο...Σαν τα hamburgers,τους καφέδες από τα Starbucks,τη νέα μόδα στο μαλλί και στο ρούχο που αύριο θα είναι όλοι ίδιοι, και μεθαύριο κάπως αλλιώς,πάλι ίδιοι...
Η μουσική που έτυχε συγκυριακά να φτάσει στα αυτιά μου υπήρχε δεκαετίες πριν από εμένα και θα συνεχίσει να υπάρχει δεκαετίες μετά από εμένα,φτιαγμένη σε αναλογικά μηχανήματα και με αληθινά μουσικά όργανα...Και ίσως γι'αυτό να κρατιέται ακόμα,ίσως γι'αυτό σήμερα δε γράφεται τίποτε ανάλογο.Σήμερα,εδώ σε μία κοινωνία που γνωρίζει να καταναλώνει περισσότερο και να μην απολαμβάνει τίποτα.Βουλιμικά παχύσαρκη μπουκωμένη με mc menu και coca cola...
(η φωτογραφία ανήκει στο οπισθόφυλλο του Ummagumma,το οποίο είχα την τιμή να πιάσω στα χέρια μου σε μορφή βινυλίου.Αξίζει να ρίξετε μία προσεκτική ματιά στην φωτογραφία και στο τι απεικονίζει!)
Συχνά σκέφτομαι αν ένα παιδί σήμερα δεκατριών ή δεκαπέντε χρονών θα μπορεί να φέρει μια παράσταση στο μυαλό του στο άκουσμα του ονόματος Led Zeppelin ή θα σε κοιτάζει με απορία σαν κάτι παρωχημένο,ξεπερασμένο και αδιάφορο.
Παλιότερα τα παιδιά κληρονομούσαν τα βινύλια από τους μπαμπάδες τους και μάζευαν το χαρτζιλίκι τους για καιρό για να πάρουν ένα δισκάκι,μετά ακολούθησε η κασέτα,το cd και οι ίδιοι άνθρωποι,με το ίδιο ψυχικό σθένος συνέχισαν και συνεχίζουν να συλλέγουν μουσικές με ρίζες και εξήντα χρόνια πριν.
Όταν τύχει να μιλήσω με άτομα που δεν έχουν μουσικά ακούσματα κοντά στα δικά μου (και ξέρω πως έχει τύχει σε όλους αυτό) σου λένε πάντα (μα πάντα),"θα μεγαλώσεις και θα δεις".Ναι,εντάξει,γνώριζα πως με τα χρόνια η ακουστική ικανότητα,όπως και όλες οι άλλες,φθίνουν.Αλλά εδώ το ζήτημα είναι και λίγο πιο εγκεφαλικό.Μάλλον εννοούν ότι μεγαλώνοντας χάνεις τη διάθεση για σκέψη.Πιθανό.Μετά φθίνει και η κριτική σου ικανότητα.
Τα σημερινά τραγούδια,συγκινητικά αδιάφορα,μοιάζουν τόσο μεταξύ τους όσο και οι φωνές που τα ερμηνεύουν.Ανατέλλουν για ένα μήνα,ίσως δύο και μετά χάνονται στο νεκροταφείο των πεπαλαιωμένων hits αφού σε τίποτα δε διέφεραν από τα προηγούμενα ή τα επόμενα.Αδιάφορες συνθέσεις με ευκολοχώνευτο στιχάκι και έτοιμο...Σαν τα hamburgers,τους καφέδες από τα Starbucks,τη νέα μόδα στο μαλλί και στο ρούχο που αύριο θα είναι όλοι ίδιοι, και μεθαύριο κάπως αλλιώς,πάλι ίδιοι...
(η φωτογραφία ανήκει στο οπισθόφυλλο του Ummagumma,το οποίο είχα την τιμή να πιάσω στα χέρια μου σε μορφή βινυλίου.Αξίζει να ρίξετε μία προσεκτική ματιά στην φωτογραφία και στο τι απεικονίζει!)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου